BIJGEHOUDEN. Dagboek van een verbouwing

Dagboek van een verbouwing

Na 25 jaar en na ruim 5.000 boeken komt ze er: de bibliotheek

Vrijdag 28 februari 2014

Het uitdrogen kan beginnen. Al is het weer niet meteen een bondgenoot daarvoor. Het wordt een weekje wachten op de metselaars. Intussen wordt angstvallig ingeschat of alle boekenrekken er een plaats zullen kunnen vinden. Soms knaagt er twijfel... en moeten we straks toch selectiever werken dan we hadden gehoopt.

Donderdag 27 februari 2014

Regen. Gietende regen en uitgerekend vandaag komt de betonpomp en de betonwagen langs. Dat belooft. Tegen de middag staan de vrachtwagens in de wegel, die er totaal niet uitziet. Het wordt een modderstraat en er zal aardig wat werk zijn om de grasperken weer effen te krijgen. Er zijn voren gereden als sloten.

De fundering en de 'plateau' worden gegoten. Het resultaat is... ontgoochelend. Het ziet er veel kleiner uit dan we in gedachten hadden. Naar verluidt is dat normaal. Dat hadden we ook, herinneren wij ons, om onszelf toch wat moed in te praten, met het huis. Toen, een kwarteeuw geleden, vonden we dat ook maar kleintjes. Aangezien we nu uitbreiden, hadden we toen dus gelijk, maar we wuiven die gedachte snel weg.
Groter was een optie, tot we de kostprijs te zien kregen.

De werf ligt nu stil. De 'plateau' en de isolerende grondsteen moeten drogen.

Woensdag 26 februari 2014

Onwennigheid? Nervositeit?  Een combinatie van beide. Maar het valt al van bij het ochtendgloren tegen. Auto's moeten worden verplaatst. We willen dat per se zelf doen en we slagen erin om de auto van Hilde niet gestart te krijgen. Dat is nochtans heel hard nodig want hij staat geparkeerd tussen de containerbak en de rest van het bouwmateriaal. Maar hij wil maar niet starten na wat gekluns met de sleutel, die uit mekaar valt.

Sleutelcode 

Garagist opgebeld, die er zelf niet is, maar een knecht laat komen. Intussen blijkt dat bij het openvallen van de sleutel het codeblokje eruitgevallen is en dat dàt wel eens de reden zou kunnen zijn voor het niet starten van de auto. Maar zo'n codeblokje is zo klein, dat het vinden ervan meer met geluk dan met zoekkunde te maken heeft.
Het geluk blijkt na een kwartier heen-en-weer-getrappel aan onze kant: we vinden het kleinood en de aannemer weet zelfs de sleutel te herstellen. Auto start probleemloos. Garagist kan, met heel veel verontschuldigingen, worden afgebeld. De aannemer kan aan de slag.
Het wordt een delf-dag: aarde afgraven en fundeersloven maken. Als we 's avonds van het werk thuiskomen, is het donker en zien we het resultaat maar met moeite.

Dinsdag 25 februari 2014

Het regent. Het wegeltje van de straat naar het huis ligt er zompig bij. Het ziet er niet naar uit dat daarin snel verandering komt. Vandaag arriveert de aannemer met zijn materiaal. Ruime veertien dagen vroeger dan gepland. De winter was zacht, op de andere werven hebben ze kunnen doorwerken. Geen weerverlet. Ze liggen voor op hun schema, de metselaars en daar zijn wij niet rouwig om.

Zompigheid

Om halfacht 's ochtends rijdt een vrachtwagen niet zonder moeite de
wegel op. De doorgang is nauw, de vrachtwagen - met aanhangwagen - breed.
Het gemanoeuvreer van de vrachtwagen maakt het nog zompiger. Het wordt een heel gedoe om ervoor te zorgen dat wij met onze wagens toch voorbij kunnen. Want dinsdag is werkdag. Zelf moet ik naar Brussel, uitgerekend vandaag.

Weg gevelsteen

's Avonds merk ik dat er nog een vrachtwagen is langsgeweest. Nog breder, zo te zien aan de wegel. De graskanten worden smaller, de wegel breder, de sporen van de vrachtwagenbanden dieper.
Het is glibberig, ambetant en vuil  rijden met de wagen doorheen de wegel. En dat zullen onze buren - zus en schoonbroer en hun kinderen - ongetwijfeld ook vinden. Ook al hebben ze begrip voor de omstandigheden, het blijft vervelend hinderlijk voor iedereen. Maar er is geen weg terug.
 
Voor het huis staat nu ook nog eens een containerbak. Eventjes weten we niet waarheen met onze  auto's. We parkeren ze tussen de bomen.

Aan de achterkant van het huis is de buitengevelsteen afgebroken. Het groene isolatiemateriaal zien we voor het eerst na 25 jaar terug. Het is verbleekt en het bleekgroen is helemaal niet compatibel met de rest van de rode gevelstenen en met het houtwerk.