Kantlijnnotities

'De dood en het jonge meisje'. Dat speelden ze zondagavond in Kunststof TV en hoewel de tv hier in de huiskamer nog een oud beeldbuistoestel is, was de klankweergave bijzonder. Dat zal minder aan ons toestel, maar des te meer aan de bron gelegen hebben: het Ragazze Quartet uit Nederland. Vier jonge Nederlandse vrouwen die net een nieuwe cd onder de noemer 'Vivere' uitbrachten. Hun website maakt het meteen duidelijk: dit zijn niet zomaar 4 jonge meiden met oude muziek.  Het zijn "vier jonge, gepassioneerde musici die graag aan iedereen willen laten horen hoe mooi en ontroerend, maar ook fluisterend, swingend en messcherp het klassieke strijkkwartet kan zijn", meldt hun site. Ze hebben lef, zijn uitermate creatief, ze zijn bijzonder talentvol en presenteren fijnzinnig en met bravoure ... Het wordt de hoogste tijd dat we ze in Vlaanderen eens aan het werk kunnen horen en zien.

Het is bevreemdend hoe merels ineens de zomertijd lijken te volgen. Zo laat ze op de avond nog zingen... Of ze ook 's ochtends een uur later beginnen met zingen, dat gaan we de komende dagen na. Maar nu al staat vast: deze lente bestaat voorlopig  alleen voor wie blind luistert. Aan de voederplank blijft het druk. De intussen vertrouwde gasten blijven komen: mezen, vinken, kepen, roodborst en groenlingen. Alleen de boomklever laat zich niet meer zien. Kraaien en eksters vechten een strijd op leven en dood voor hun nestplaats. En vandaag kregen we ook nog eens de reiger op bezoek.

"Ik wou dat ik er zo een had", zei dé kortverhaalschrijfster van het ogenblik, Lydia Davis. Ze had het over mijn ex-libris in de twee vertaalde boeken van haar die ik haar over de tafel schoof om te signeren. Ik vond het aandoenlijk: zij heeft zo veel - een onnavolgbaar talent voor het ultieme kortverhaal, succes in diverse taalgebieden - en zie... zij mist een ex-libris. Een Brusselse dame die het gesprek zijdelings volgde, vond de ex-foto - zo zei ze dat - ook bijzonder. Ex-libris, corrigeerde ik beleefd. Juist, zei ze, terwijl ze aan haar vriendin probeerde uit te leggen wat de bedoeling was van die ex-libris. "Maar dat is toch geen foto..." reageerde die vriendin. "Nee, en ook geen ex-foto..." Intussen signeeerde Lydia Davis consciëntieus verder. Bescheiden Dat is het Passa Porta-festival ten voeten uit. Als lezer ontmoet je er je favoriete auteurs, haast van over de hele wereld en aan de signeertafels, in de wandelgangen, bij het stoeproken

Toegegeven, ik was op voorhand behoorlijk kritisch. Een lentefeest als vrijzinnig surrogaat voor de vermaledijde communiefeesten, waarbij het kerkpad vaker een catwalk is dan een vrijgeleide naar het Licht. Tja, achteraf moet ik bekennen dat zo'n lentefeest voor de kinderen aardig in mekaar steekt. En... je merkt hoe de kinderen zich hier alvast vrij en mondig mogen bewegen over de sacrale scènevloer. Hoe anders dan de stroefheid en het opgelegde zwijgen dat indertijd ons deel was, voor het altaar. Schuldbewust bibberen, fluisterend bidden. Hoe minder geluk we uitstraalden, hoe beter we scoorden. Nee, geef mij dan maar zo'n lentefeest. Maar dan liefst zonder de promotalk van de priesters van de vrijzinnigheid.

Nee, deze keer geen overnachting in Brussel om 2 dagen van het Passa Portafestival Imagine mee te maken. Twee jaar geleden lukte ons dat wel en het werden een bijzondere twee dagen. Omwille van familiale verplichtingen moeten we het dit jaar beperkt houden tot één dag, een volle zondag, zij het zonder zon, luidens de voorspellingen. Aan het Passa Portafestival nemen tientallen schrijvers van over de hele wereld deel. David Van Reybrouck noemde de happening het TW-festival van de letteren. Route Het uitstippelen van een 'route' waarbij we zoveel mogelijk auteurs kunnen beluisteren wiens boeken ons na aan het hart liggen, is geen sinecure. Het wordt kiezen en verliezen. Geen Saskia De Coster, geen Elvis Peeters, geen Geert Mak, geen Anne Enright, geen Tommy Wieringa, geen Karl Ove Knausgard - die zagen we in Theoria in Kortrijk, zo ver komen die Noren... nee, we kiezen auteurs van wie we vermoeden dat de kans klein is om ze later nog terug te zien. Gokken Al kan dat nog

Klein, gedrongen, effen vaalgeelgroen - op de rug iets donkerder, op borst en buik lichter gekleurd. Snavel is vergelijkbaar met die van een mus, misschien iets langer. Zo zat 'het' op een twijg van van de magnolia. Die struik is al een tijdje een 'hub' tussen tuin en voederplank, waar de vinken, mezen en kepen een tussenlanding maken voor ze zich aan tafel begeven. van Kooten Nu zat daar dus die 'nieuwe' vogel. Dankzij het boekenweekgeschenkboek - het woord is ei zo na groter dan het boekje zelf - van Kees van Kooten heb ik mijn verrekijker weer eens bovengehaald. Geen historisch exemplaar, zoals dat van van Kooten, maar dat maakt voor het waarnemen zelf niet zo veel uit. Of toch? Zomergasten Na de verrekijker de vogelgids gegrepen om op te zoeken of mijn 'nieuwe' gespotte vogel wel bestaat, volgens het boekje. Het resultaat is voor een zondagse waarneming alvast opzienbarend: in de hele vogelgids  is nergens een afbeelding te bespeuren waarop