Kantlijnnotities

Ga ruim op tijd. Zo'n paspoort kan wel eens weken onderweg blijven. Zeiden ze. Waarschuwden ze. De toon waarop ze het zeiden liet weinig twijfel: een gemeentehuis is een overheidsdienst en daar weet je doorgaans wel wanneer je iets vraagt maar je weet nooit wanneer en of je antwoord krijgt. En aldus spoedden wij ons naar ons gemeentehuis . Nog een geluk, dachten we, dat de diensten er één dag in de week tot ruim na werktijd - tot zeven uur 's avonds - toegankelijk zijn. GEEN VUILE VINGERS Op de website kon ik op voorhand nagaan wat er nodig was om het paspoort van het koninkrijk België aan te vragen. Maar kijk, die maandagavond liep het vlot: de pasfoto was oké, aan het afnemen van de vingerafdrukken - dat was nieuw voor me - hield ik geen vuile vingers over , het gebeurde netjes elektronisch en ik kreeg er uitleg én een vriendelijke babbel gratis bovenop. Het paspoort was niet gratis, maar behoorlijk duur (65 euro) al blijkt dat per jaar 'geldigheid'  (net geen

Een pensioen zullen ze nooit hebben. Zeiden ze. Tegen die tijd is het systeem onbetaalbaar. En ja, ze hebben het moeilijker dan onze generatie om een huis te verwerven. Zeiden ze. "Onzin," zeiden wij. "Doemdenkerij die op los zand is gebouwd. Of zij wel wisten met hoe weinig 'huisvesting' wij als jong gezin, dertig jaar geleden, tevreden waren? Hoe wij met een aftandse, tot op de draad versleten, doorgeroeste auto reden? Hoe wij ons in die beginjaren aan de pompsteen wasten? Hoe wij 's winters in de vrieskou naar buiten moesten voor het toilet? Hoe we om werk moesten bedelen en genoegen moesten nemen met allerlei tijdelijke jobs in bijzondere stelsels die we niet begrepen en waarvan we nu de gevolgen zien bij onze pensioenberekening? Hoe wij met moeite geld durfden spenderen aan reizen, geld dat we nodig hadden om te bouwen want huizen zouden onbetaalbaar duur worden, zeiden onze ouders toen." "Ach," lachten ze, die jongeren, " die

... dan die van een nazomerzondag in september. De gesprekken vallen stil, op het tafellaken hebben ze zich morsig getekend in landkaarten van wijn- en koffievlekken , de bezoekers trekken weg, de uitgesproken beloftes over later lossen in een vaag  'reken maar, we zien wel... ' op. Het licht buiten loopt leeg en voelt klam. We vermoeden een herfst om de hoek, maar kijken de andere kant op. Die van de fuchsia's die in het schamele tegenlicht de tuin tooien met minuscule lampions, waarvan we zeggen dat het Chinese zijn, hoewel we nooit eerder Chinese lampions zagen. Een merel slaat alarm en vliegt rakelings langs het venster, de groene specht  lacht schril en vlucht, de tortels strijken neer op hun slaaptakken en houden zich gedeisd. HERINNERING IN PUNTZAK Vanuit het niets duikt een herinnering op. Aan zondagavonden waarop ons moeder ons gezeur om frietjes-van-het-kot voor een keertje op geheel eigen wijze inwilligt. Ze bakt ze zelf, de frietjes en serveert ze

Zie, daar staan ze, hele scharen,  rank en stram als stokken met honderden, met duizenden, in rangen van einder tot einder rij naast rij naast rij,  de wuivende helmbossen hoog in de wind en de kolven weer vol Legioenen zijn het, ze kleuren de  velden van de akkerrand vaalgroen en houden er stommelings dag na  nacht na dag in het gelid  in dichte drommen de wacht  De belegerde dorpen keren zich naar binnen en zwijgen, ze  slijpen voor valavond de messen waarmee ze in de ochtendnevel van  een vroege oktober regiment na regiment vellen en ver- hakselen tot voer voor vee dat  finaal  kansloos  wacht op de slachtvloer in de bloedhallen van de vrije markt.

Er is geen kat op straat, denken we. En alsof ze ons hoorde denken, loopt een straatkat parmantig over de lege rijweg. Ze komt van nergens en loopt in draf - als op verborgen veertjes - naar nergens. Een uitgeputte jogger strompelt voorbij. Op zijn t-shirt tekent zweet de kaart van Chili. Of is het Griekenland. We zullen het nooit weten, op zijn rug groeit Corsica, merken we.. In de verte klapt een portier van een auto dicht. FILELOOS Een kraai strijkt neer in een boomgaard en pikt een een rotte appel mee. In het tegenlicht van de ochtendzon kleurt ie nog zwarter dan ie van nature al is. Als hij met trage, brede vleugelslag opvliegt, verbaast het ons dat hij achter zijn vleugels geen witte vliegtuigstrepen achterlaat. Bij de bakker wacht geen file. Daarvoor zijn we een uur te vroeg. We hoeven bij de slager niet aan te schuiven. Als we over de dorpel van de krantenwinkel stappen horen we de doffe slag van de torenklok. Het is halfacht. ZALIGE LEEGTE De straat is leeg, we

Was het niet zo belangrijk, dan zouden we zeggen dat het simpelweg bij de folklore hoort van de start van het schooljaar: het gezeur over eindtermen, de bemoeizucht van partijen en drukkingsgroepen over structuren of het gebrek eraan, de claims voor nieuwe vakken... Het lijkt wel alsof we onze hele samenleving vlot kunnen laten sporen als we maar de scholen perfect op de rails krijgen. Onzin natuurlijk. We zijn intussen oud genoeg om te weten dat men doorgaans het drukst babbelt en openlijk het felst van mening verschilt over zaken van ondergeschikt belang. Over waar het echt om gaat, daarover houden beleidsmensen zich het liefst gedeisd. KARIKATUREN Neem nu de leerkrachten. Als we er al geen karikaturen van maken, dan schilderen we hen toch graag als wereldvreemde, betweterige en voortijdse senioren of als jonge, onzekere nerds die vooral hengelen naar een vaste baan. Zelden vragen wij - ouders en beleidsmensen - ons af of zij het wel naar hun zin hebben, daar op sch