Kantlijnnotities

Het moest er van komen, natuurlijk. Wie erkenning wil als Werelderfgoed, moet zich buiten zijn dorp wagen en zich aan de wereld presenteren. Dat niet iedereen dan applaudiseert met wat je presenteert, hoort er bij. Geef toe, wie niet van kindsbeen af vertrouwd is met de Sinterklaastraditie, moet daar ongetwijfeld vragen over hebben. Niet alleen over het zwart van de knecht van Sinterklaas, maar ook over de outfit van de Sint - een bisschop dan nog wel - en niet in het minst over de vreemde 'pedagogiek' die hij met zich meevoert over de daken. Waar ouders niet in slagen, lost hij in het slechtste geval met 'zak en roe' op en in het beste geval koopt hij de kinderen om met speelgoedgeschenken. Overigens, waarom was er ook nooit eerder protest van vrouwen tegen die homogeen mannelijk gezelschap? Voor de eeuwigheid Tradities moeten we in ere houden, wordt er bij hoog en bij laag beweerd. Maar is dat zo? Laat ons hopen dat dit niet per se het geval is. Het alternatief

Het is er de tijd van het jaar voor. Boeken zijn straks weer 14 dagen hip om over te praten. Voor en na de boekenbeurs is de empathie met de lezer heel wat geringer. Integendeel, 'de' doorgewinterde lezer die ervan houdt zijn boeken bij zich te houden, wordt dan doorgaans aangepord om zich te verantwoorden. Dit zijn de 10 vragen die we het meest naar ons hoofd krijgen geslingerd... De 10 meest nutteloze, maar vaakst gestelde vragen: * 1. "En, heb je al die boeken ook gelezen?" * 2 "Waarom ga je niet naar de bibliotheek?" * 3. "Je zal toch ooit ook zelf een boek schrijven?" * 4. "Heb je echt niets te doen vandaag?" * 5. "Je koopt ook boeken die je niet meteen leest?" * 6. "En als dat uitgelezen is, wat kan je daar dan nog mee?" * 7. "Kan je ze nog allemaal navertellen?" * 8. "Weet je precies hoevaal boeken er staan en liggen bij je thuis?" * 9. "Ooit als een uitgerekend wat je dat

"Kunst is pas dan politiek wanneer zij in staat blijkt het politieke te zoeken waar wij het niet vermoeden (Hans-Thies Lehmann). Dat vermogen leidt ertoe dat de zogenaamde realiteit onttakeld wordt, zodat de lezer of toeschouwer het routineuze van geweld, van corruptie, van besluiteloosheid, van gebrek aan visie, niet langer normaal vindt en zodoende die routine doorbreekt." Gerard Mortier in Lof van Sisyphus, Hugo Clauslezing 2013 , verschenen bij De Bezige Bij Antwerpen en bij deze heel sterk aanbevolen.

We hadden in die dagen een bandopnemer thuis. Hij stond in het bureau van mijn vader. Boven de lade met banden waarop gecopieerde schlagers stonden, Duitse blaasmuziek en James Last-achtige melodieën. Een platendraaier kenden we, maar dan vooral van 'zien', elders, bij vrienden. Of bij Godfried. Die beschikte niet alleen over een platendraaier, maar ook over een versterker en een stel boxen die ervoor zorgden dat je je in een concertzaal waande als hij bij hem thuis een plaat draaide. Een orkestbewerking van Mussorgski's Schilderijententoonstelling kon hij doorheen het hele huis laten daveren. En bij het draaien van Webers klarinetconcerto hoorde je zo de sleutels van de klarinet bewegen. Alsof je naast de solist stond. Open geest Het huis van Gdofried leende zich daar ook toe: het was een van die jaren eind-jaren-zestig villa's - alles gelijkvloers - met grote open ruimtes, waarin je je vrij kon bewegen, niet gehinderd door deuren. Met ramen die je een breed en open b