Kantlijnnotities

"Een waterton", herhaalde de jonge verkoper. "Waterton. Nog nooit gehoord." Mijn vrouw en ik keken elkaar vragend aan. "Regenton", zei ik. "Een ton waarin we water opvangen, opsparen..." legde ik uit. "Nee," herhaalde de man. "Dat woord ken ik niet." Het was de eerste keer sinds ruim twee maanden dat mijn vrouw en ik samen aan het winkelen waren. De wereld was sinds corona veranderd, dat wisten we. Maar waar waren we hier beland? We spraken zo te horen anders wel dezelfde taal, het soort van West-Vlaams waarvan alleen West-Vlamingen aannemen dat het algemeen verstaanbaar Vlaams is en toch begrepen we mekaar niet. De verkoper had een mondmasker op, wij niet. Daar lag het dus ook niet aan. "Ik zal je tonen wat ik bedoel," zei ik.We liepen naar het buitengedeelte van de b azaar waar we eerder de waterreservoirs en tonnen hadden bekeken. "Voilà," zei ik hem. "Hier staan ze. En kijk, het staat er op: regent

Het is van plastic en het ziet eruit zoals het is: goedkoop. Weer en wind hebben de onbestemde plastieken kleur weggegomd. Het staat sinds jaren in de boomgaard. Stond, want nu ligt het om, bijna zoals een dode vogel, met de poten in de lucht. Hoelang ligt het daar al? Enkele jaren. Wijlen mijn vader gebruikte het taboeretje als zitplek. Hij had het daar ook geplaatst. Hij had het meegenomen van thuis, enkele straten verderop. Boomgaard Het krukje moet uit de jaren tachtig dateren, misschien wel de jaren zeventig. In onze keuken in het ouderlijke huis zaten we altijd op zulke krukjes. Er was immers geen plaats voor gewone stoelen. Het boomgaard-taboeretje was er een dat mijn moeder, die winkelierster was, ergens al bonus bij een levering had gekregen. Dat was in de tijd dat mensen ervan overtuigd waren dat plastic alles zou oplossen. Behalve zichzelf, maar daar kwamen we pas later achter. Een beetje zoals mensen die overal een antwoord op hebben, behalve op de vragen die ze zichz