Posts

Posts uit 2021 tonen

Korte kroniek. De verloren tijd

  “Naar Brussel, zeg je. Om wat te doen?” vroeg de vrouw. Ze zat met haar man aan de ontbijttafel en las losjes de krant. “Verloren tijd gaan zoeken,” zei de man. De vrouw legde haar krant neer en keek de man pal in het gezicht. “Om de verloren tijd… welke verloren tijd?” Ze schudde haar hoofd. “Ik begrijp het niet goed, heb ik iets gemist?” vroeg ze. “Je leest de krant, toch? Hoe dikwijls lees je er niet dat een of andere minister talmt en tijd verliest? Of het is Europa dat tijd verloren laat gaan of het zijn de ambtenaren. Er gaat in Brussel heel veel tijd verloren. En dan hebben we het nog niet eens over wat er onderweg aan tijd blijft plakken. Er moet intussen toch een zee aan verloren tijd te vinden zijn, bij manier van spreken.   Als dat zo is en ik weet die tijd die wordt kwijtgespeeld, te vinden, dan kom ik nooit meer tijd te kort. Daarom, om die verloren tijd te vergaren, ga ik naar Brussel”, zei de man, terwijl hij nog een boterham smeerde. “Ach, dat is toch onzi

VERMIST - Mijn dorp in 365 dagen (3)

N ooit voorheen ben ik zo vroeg op het jaar al de mist in gegaan als gisteren, toen de dag op zijn eind liep en ik op mijn sloffen. Ik ging naar buiten om nog eens te ventileren. Veel tijd   had ik niet, het was al over elven, ik zou, met het land, binnen het uur weer achter slot gaan.   Ik verbaasde me over wat ik zag. De Gullegemsestraat strekte zich zo ver uit als mijn blik kon reiken en de windmolens aan de andere kant van het dorp vond ik nergens meer terug, hoe ver ik ook mijn blik liet priemen. Andere avonden knipogen rode lichten aan die molens, maar gisterenavond leken ze mij mateloos ver.   Ook de Lindemolen in de Tuileboomstraat, op het op een na hoogste punt van ons dorp, zag ik niet. Dat stelde mij gerust, want die was van zijn teerlingen gewaaid in 1971 toen een windhoos begin juni over het dorp raasde. Bij hoog en bij laag werd in die dagen gezworen dat de molen zou worden heropgebouwd, de stukken werden in afwachting in een loods bewaard, maar het Lindeke bleef mo

ZATERDAGSE OPHALING - Mijn dorp in 365 dagen (2)

  W are het niet dat ze vorige week ook op zaterdag zijn langs geweest, we schreven hier dat het een halve eeuw geleden was dat er op zaterdag huisvuil werd opgehaald. Toen de zaterdag nog een halve werkdag was, slagerij De Kruisstraat het vlees aan huis bezorgde met gratis één schelletje salami – waaraan we een verslaving overhielden, aan die salami – en er thuis frieten werden gebakken – toen, op zo’n zaterdag, kwamen de gemeentewerkmannen het huisvuil ophalen. Dat was een heel spektakel. Dat gebeurde met een vrachtwagen waar een loopband aan vast hing. De zware metalen huisvuilemmer – wie ze wist te behouden, heeft er nog profijt van, onverslijtbaar waren ze, die emmers – kiepten de mannen van de gemeente beneden in de vergaarbak van die transportband en dan zag je alles wat je eigenlijk niet meer wou zien, nog eens langzaam boven je hoofd passeren. Je had nog altijd een kleine kans om je te bedenken en het gegeerde goed dat een ander voor vuilnis hield, van de transportband te