Kantlijnnotities

Een merel weet niet dat wij hem merel noemen. Of haar. Net zo min als een vink door heeft dat wij hem of haar vink noemen. Een gaai kan een vermoeden hebben , hoewel ook hier een minimale vorm van twijfel op zijn plaats is. Er is een uitzondering, werpt u nu ongetwijfeld op. U doelt waarschijnlijk op de koekoek . Fout, denk ik. Waarom zou die vogel bij herhaling en uitsluitend zijn naam roepen? En toch En toch. Dat is het wonderbaarlijke, vond ik vanochtend toen ik niet beters voor handen had dan de vogels in te tuin te observeren - of zo u wil, te begluren - merkte ik dat een vink zich precies gedraagt zoals wij dat van een vink verwachten. En de merel trippelt en wipt op dezelfde wijze door het gras zoals wij dat van een merel kennen. Niet banaal De kwestie lijkt mij niet zo banaal als ze u vermoedelijk op het eerste gezicht toeschijnt. Ik vroeg me naderhand af hoe dat zat bij ons. Mocht ik niet weten dat ik hier in Vlaanderen woon, zou ik mij dan gedragen als een Vlaming of

We hebben onze vijver de voorbije dagen uitgediept en vergroot. Daar kwamen graafwerken aan te pas. En op de een of andere manier hoopten wij dat grond iets zou prijsgeven waarvan we het bestaan niet kenden. Meer dan nu het geval is, stopten honkvaste mensen vroeger wat ze niet kwijt wilden, in de grond. Pistool Om maar iets te noemen: het pistool van mijn grootvader. Was het na de Eerste of Tweede Wereldoorlog dat hij zijn pistool, ingevet en in een doek gewikkeld, ergens aan de rand van zijn weide, begraven heeft? We weten het niet en na zijn overlijden - we waren prille tieners - gingen we er elke grote vakantie naar op zoek. Telkens in de volle overtuiging dat we de juiste plek voor zo'n pistoolgraf eindelijk hadden weten te bepalen. Het pistool - als het er ooit zat - zit er nog altijd. We hebben het nog niet gevonden. Rommel En nu onze vijvergraafwerken dus. En alweer niets gevonden. Behalve een verloren weidepaal, een totaal verroest deurslot, een ijzeren staaf en st

Ze stonden in de vitrinekast van mijn nichtje Pauline. Twee kopjes op een schoteltje. Op de kopjes het logo van een koffiemerk waarvan ik het bestaan vergeten was. De kopjes komen uit de kast van wijlen mijn moeder. Te frivool en zeker te fragiel voor dagelijks gebruik, zagen we ze alleen op zondag op tafel verschijnen. Al werd dat geleidelijk afhankelijk van het aantal bezoekers. De kopjes sneuvelden immers gemakkelijk. Duur waren ze niet . Moeder had ze verzameld. Ik vermoed eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig, met punten op de verpakking. Of er ook schoteltjes voor het gebak bij hoorden, herinner ik mij niet meer. Er werd veel bijeengegaard, indertijd. Sparen was de boodschap, wat dan ook. Artis Historia-prenten waar uiteindelijk niemand naar om zag zodra we ze in huis hadden,  er viel ook wat met Soubry te verdienen, al weet ik al lang niet meer wat. De chocoladerepen van Jaques leverden wel interessante prentjes: over het Land van Herve, over de Condroz, over het

In crematorium Uitzicht brachten Jessie De Caluwe en Hilde Van Laere op de vooravond van 1 november voor het eerst hun voorstelling Schoonheid en Troost. Het lijkt onwezenlijk: een voorstelling in een zaal waar mensen bijna uitsluitend samenkomen om van iemand afscheid te nemen. Maar de voorstelling Schoonheid en Troost past in de traditie van crematorium Uitzicht om in deze tijd van het jaar een herdenkingsbijeenkomst te organiseren voor familie en vrienden die het voorbije jaar in Uitzicht afscheid hebben genomen van een dierbare. Geef ons de tijd om te rouwen. En als je ons die tijd niet gunt, dan nemen we de tijd. Zo ongeveer begint de voorstelling. En dat is goed, dat er tijd genomen wordt om het veelstemmig karakter van verdriet te laten horen. En nee, het werd geen voorstelling die verdrinkt in weemoed en ze leidt ons niet naar een tranendal. Helemaal niet. En toch worden afscheid nemen en sterven niet gebanaliseerd. Twee meisjes van 60 Jessie De Caluwe zocht

Het valt elke keer wat tegen , de grootte van dat brede raam voor de schrijftafel van Stijn Streuvels in zijn Lijsternest in Ingooigem. Het is een kamerbreed venster, dat wel, maar de schrijfkamer van de auteur is eerder smal. Vandaag hebben de meeste huizen grotere - hoger en breder - raampartijen dan dit altijd aangehaalde Lijsternest-venster. En toch, zodra je de kamer binnengaat, gebeurt er iets. Dat raam vangt meteen je blik en laat 'm niet meer los. Het zuigt je naar binnen en je kan haast niet anders dan naar buiten te kijken. Het komt niet zo vaak voor dat je ergens naar binnen wil om van daaruit naar buiten te kijken.   Wat je door Streuvels' venster ziet, heeft veel van een openbaring, een epifanie van land en licht, die je verstomt en haast verdooft. De boekenrekken aan weerszijden van de kamer verdwijnen, het gemompel van de andere bezoekers sterft weg, er zijn alleen nog dat onmetelijk glooiend land, de traagzaam schuivende wolken van lood en stoom en will

Mijn vrouw is geradicaliseerd. Ze sympathiseert met een splinterbeweging en gaat onbezonnen te werk. Dat las ik van de week in De Morgen. Ze houdt ervan jongeren te pesten. Dat stond er ook nog eens bij vermeld. Ik schrok. Ik las het stuk nog eens over. Nee, er stond niet, nog niet, dat ze bij een terreurbeweging hoorde. Maar al het overige, dat van die radicalisering, van die splinterbeweging, van die onbezonnenheid en dat pesten, dat stond er wel. Niet zwart op wit, maar zwart op blauw. Laat ik u maar meteen geruststellen: mijn vrouw is niet geradicaliseerd en ze houdt niet van pesten. En onbezonnnen? Vergeet dat maar. Voor ze een beslissing neemt, laat ze haar hoofd dagen- en nachtenlang malen. Ze is treinbegeleidster en dat ze eind van de week van plan is om te staken, daaraan zijn - in haar hoofd -  woelige nachten voorafgegaan. En geradicaliseerd? Mijn vrouw viert over alles en iedereen de nuance. Er is weinig zwart en wit in het hoofd van mijn vrouw, er is vooral veel kleur

21 JULI 2019 - DE EERSTE TOCHT Of hoe onze kleine man,  kleinzoon Georges,  voor het eerst kruipenderwijs de wereld ging verkennen... Het gebeurde terwijl de troepen onder de zomerzon in gestrekte pas en kakipak links rechts links rechts op het koningsplein paradeerden links links links rechts links ze stapten met parmantige ernst en met glad gestreken gezichten -         -  op een schuinmarcheerder na - over de blakende kasseien de blik op vergeten   fronten Toen dus, toen dat leger daar de gewapende vrede etaleerde toen dus, besloot onze kleine man zijn defilé voorgoed te beginnen en schoof hij - op de tonen van de Brabançonne - eerst moeizaam maar dan gezwind van links naar rechts en een keertje averechts krinkelend als een kleinemensenrups met oogjes waarin de ha's en de oh's  twinkelden van pret  schoof hij schoof hij onder stoelen en tussen tafelpoten voorbij het venster en over de dorpel