Kantlijnnotities

Het is al meer dan eens gebeurd dat het voor de kandidaat in kwestie geen goed nieuws is als ik hem of haar zeg dat hij of zij mijn stem kreeg. Ik heb immers al vaker meegemaakt dat ik met mijn stem in het verliezende kamp arriveer. De volgende keer dan stem ik defensief: ik bespaar mijn favoriete kandidaat de vernedering van het verlies en ga dan op een andere lijst een willekeurig bolletje kleuren. Dwaas, ronduit dwaas, zeggen mijn favorieten dan, maar ik betwijfel dat. Om maar te zeggen: het vergt wat van een mens om dat stemhokje enigszins opgelucht te verlaten.   Herken je stem Tegen het eind van die zondagavonden, als de voorkeurstemmen zijn geteld en bekendgemaakt, vind ik het leuk om weten dat ik zeker van twee kandidaten het eindcijfer heb bepaald. Dat het er maar 23 waren geweest als ik niet op haar had gestemd, denk ik dan. En het waren er 69.608 geweest in plaats van 69.607 als ik toch bij mijn eerste keuze was gebleven. Om maar te zeggen: de stem die je uitbrengt is

Het is de zon, het zijn de bermbloemen,  het is het ongebreideld zingen van vogels, het is de tijd van het jaar  - meimaand - die de herinneringen oprakelen. Het schermkruid langs beide kanten van de weg verhinderde niet alleen het uitzicht over de landerijen, het belette me ook dat ik kon zien hoe diep de grachten waren. Ik wist, van in de late zomer, als het schermkruid was weggemaaid, dat ze verraderlijk diep waren. ' s Winters moest je al helemaal uit de buurt ervan blijven, want je kon erin verdrinken, waarschuwde ons moeder. Verhalen van onfortuinlijke zatlappen die door vergeten helden van een doorweekte dood werden gered bleven onbestemd vaag. Bermen en grachten waren te allen tijde te vermijden, was de levensles. Want daar groeien planten die nergens elders worden geduld, daar schuilen beesten die zich nooit op de weg laten zien, kortom,  in een berm wacht gespuis. Over ongedierte en bermgespuis hadden we het niet, toen we  ergens in mei, midden de jaren z

  Niet eerder dan vandaag, uitgerekend vandaag, schiet het me te binnen dat jij de enige vrouw in mijn leven was die ik nooit bij naam hoefde te noemen niet als ik je aansprak, niet als ik je iets vroeg, zelfs nu niet,   als ik aan je denk of je beeltenis groet. Niet eerder dan vandaag, uitgerekend vandaag, besef ik hoe vreemd het is dat we het al die tijd zo volkomen normaal vonden dat het een beetje gek was geweest als ik jou bij je naam had genoemd, jij van wie ik mijn naam kreeg zodra ik een teken van leven gaf Weet je – ach, natuurlijk weet je het – hoe gelukkig ik mij prijs dat ik jou, als ik je aansprak, als ik je iets vroeg, zelfs nu, als ik aan je denk of je beeltenis groet, moeder mag noemen., moeder, voor altijd.