Kantlijnnotities

21 JULI 2019 - DE EERSTE TOCHT Of hoe onze kleine man,  kleinzoon Georges,  voor het eerst kruipenderwijs de wereld ging verkennen... Het gebeurde terwijl de troepen onder de zomerzon in gestrekte pas en kakipak links rechts links rechts op het koningsplein paradeerden links links links rechts links ze stapten met parmantige ernst en met glad gestreken gezichten -         -  op een schuinmarcheerder na - over de blakende kasseien de blik op vergeten   fronten Toen dus, toen dat leger daar de gewapende vrede etaleerde toen dus, besloot onze kleine man zijn defilé voorgoed te beginnen en schoof hij - op de tonen van de Brabançonne - eerst moeizaam maar dan gezwind van links naar rechts en een keertje averechts krinkelend als een kleinemensenrups met oogjes waarin de ha's en de oh's  twinkelden van pret  schoof hij schoof hij onder stoelen en tussen tafelpoten voorbij het venster en over de dorpel 

De televisie bleef uit, de avond van 20 juli, een halve eeuw geleden. Vragen en zeuren hielpen niet. Dat de neven en nichten - vrijwel allemaal buren - wel die eerste maanlanding op televisie mochten volgen, veranderde niet aan de onverzettelijkheid van ons moeder. We hadden het nochtans allemaal van dichtbij gevolgd, we hadden het hoe-en-waarom-boek van de ruimtevaart van voren naar achteren en van achteren naar voren gelezen. We hadden zelfs zelf plannen voor een raket getekend, maar raakten vast bij de keuze van de brandstof. We waren 11 en stonden op het punt de wereld te veroveren en de Amerikanen de maan. Historisch gemis We vermoedden het niet, we wisten het gewoon: we zouden die avond de afspraak met de geschiedenis missen. Maar het bleef een afgemeten 'njet' van ons moeder. De televisie bleef uit, die avond, een halve eeuw geleden. Dat had alles te maken met grootmoeder die we nooit grootmoeder of oma hadden genoemd. Zij was ons meter Mietje. Voor alle duidelij

Zondag, het Belgisch Kampioenschap Vinkenzang in Kuurne. Honderden vinken suskewieten, niet aan honderd in het uur, maar, de beste zangers, aan dik 800 liedjes in het uur. Zondag was het ook dat ik 'm voor het eerst hoorde in de tuin. Zondagochtend om precies te zijn. Er is in de zomer 's ochtends meer buiten om naar te luisteren dan binnen. Er is, heel vroeg op een zondagse zomerochtend, eigenlijk bijna alleen maar buiten om naar te luisteren. Behalve voor de vinken in Kuurne. Voor hen is er buiten, achter het matte glas van hun kooitje, alleen het melkwit niets. Onrust Het lied van de vink in de tuin die zondagochtend klonk glashelder, hij articuleerde precies en hij zou, zo'n kleine halve eeuw geleden, onrust hebben veroorzaakt bij zeker drie van mijn ooms. Zijn lied was immers in onberispelijk Vlaams en hij zong het zonder ophouden. De drie ooms hadden zeker zonder verwijlen ergens diep tussen de struiken en bomen een pukkel geplaatst, een inloopkooitje, om de vog