Kantlijnnotities

Vinken. Daar was ook in dat vierde kwartier dat we aan het tellen gingen, geen gebrek. Een bonte bende was het, daar onder de voederplank. Soms met zijn tienen, dan met zijn vijftienen of met zijn vieren. Topvogel vorig jaar, las ik vanmorgen in De Zondag , en van het jaar zal dat niet anders zijn. Vermoeden wij. Gehaaide gaaien En vervolgens telden wij hier talloze kool- en pimpelmezen. Ze buitelden haast over mekaar om toch maar meegeteld te raken. Net zoals de houtduiven die er een spelletje van maakten om de tortels te verjagen. En verder groenlingen, een keepje of twee, twee bonte spechten, een boomkruipertje, merels en een lijster. En een eenzame spreeuw. Die bleef maar korte tijd, miste de rest van zijn volk en zag ineens in dat hij op het verkeerde moment in de verkeerde tuin was beland, vermoeden wij. De Vlaamse gaai in drievoud vanmorgen, maar helaas, op een ogenblik dat we nog niet aan het tellen waren. Zodra het tellen begon lieten ze zich niet meer zien, die gehaaid

Wie herinnert zich dit truitje? Een eenvoudige vraag was het bij een whatappje van Josefien, onze dochter. Met een beeld van Georges, haar zoontje,   in een trui die ik meteen herkende. Voor ik kon reageren, stuurde haar broer Willem een reeks smileys. Het was, inmiddels bijna dertig jaar geleden , zijn truitje geweest. Dacht ik. Fout! Whatappte Josefien als de bliksem. Het was ooit haar truitje. Daar was ze heilig van overtuigd. Eerste kleinkind De foto’s uit het familiealbum die in der haast bijeengezocht werden, gaven haar gelijk. En als vanzelf stuurden onze herinneringen zichzelf bij. Ja,   nu wisten wij het weer. Maar… was het wijlen mijn moeder die de trui had gebreid of was het mijn zus? Hoe zat dat precies? De meningen hierover liepen uiteen. Zowel tante Ann – zo noemen we intussen al ruim drie decennia mijn zus – als mijn moeder, memé Lieve, tikten in die dagen kilometers wol tot sokjes, sjaals, mutsjes en truitjes voor Josefien, het eerste kleinkind… Tante Ann b