Kantlijnnotities

Vorig jaar was er nog twijfel, maar nu staat het vast: we hebben, met 56 op de teller, nu wel zeker de helft achter ons. We zijn hoe dan ook voorbij halfweg. Taarten zijn op dagen als deze niet veraf en de verleiding is groot om dan op zijn toogfilosoofs het leven met een taart te vergelijken. De helft hebben we achter de kiezen. We weten hoe ze smaakt, we hebben ervan geproefd. De honger is inmiddels gestild. Als we er dan toch nog in bijten, dan is dat louter nog omwille van de goesting. Alleen... we worden er niet meer beter van. Dat is duidelijk. We weten zelfs met zekerheid dat we, als we doorzetten, er ziek van worden en dat we er uiteindelijk niet het bijltje maar de taartschep bij zullen moeten neerleggen. Van het lange leven wordt een mens ziek en gaat hij zelfs dood. Daar moeten wij ons dan en niet eerder bij neerleggen. Maar... zover is het dus nog niet. We hebben nog een helft te gaan. De betere helft? Wie al eens van een taart proeft, weet dat er geen betere en sle

Biljarters vinden ongetwijfeld dat er te weinig biljart te zien is op televisie. Ze vinden zich in het gezelschap van de bolletraspelers, van de wittepenseneters, de vlaggezwaaiers en misschien zelfs van de Ringlanddromers.... Alhoewel, die laatsten zijn de voorbije dagen aardig op hun wenken bediend. Net zoals 'de lezers', die sinds mensenheugenis klagen en zeuren over een gebrek aan zendertijd voor boeken.  Dé Koch Maar hadden we dinsdagavond dan toch niet Herman Koch in Reyers Laat? Dé Koch van Hét Diner? Juist. Een auteur van formaat - daar zijn we het over eens. Van Herman Koch is een nieuw boek verschenen. 'Geachte Heer M.' ligt  vanaf vandaag ook bij ons in de boekhandel. Het interview in Reyers Laat komt precies op tijd. Dus... kijken en luisteren. Zoveel literaire auteurs komen nu ook weer niet langs bij Reyers Laat. Koch is een Nederlander en die hoef je het praten niet te leren. Het schrijven ook al niet, maar dat is wel vaker het geval met auteurs. B

Het overkomt ons nooit met muzikanten, maar vaak wel met muzikantes: dat we het karakter van de muzikante vereenzelvigen met de muziek die ze brengt. En met het instrument dat ze speelt. Fout natuurlijk. Volkomen fout. Want niet zelden moeten we vaststellen dat het karakter in een en hetzelfde concert drie maal omslaat.

In 'Alles wat solide was' reist de Spaanse auteur Antonio Munoz Molina  langs de achtertuinen van de Spaanse politiek. Zoals je alleen met de trein een beeld krijgt van de chaotische, krochtige koterijen achter de huizen waarvan  de façades aan de straatzijde net het tegenovergestelde laten zien. Het is geen fraai beeld. Niet van Spanje, niet van politieke klasse in Spanje en niet van wat die heeft uitgespookt in de jaren voor de banken- en vastgoedcrisis het land door een schudde. Federalisten en regionalisten... Interessant alvast voor de federalisten en regionalisten onder ons. Spanje laat zien hoe tot wat een verspilling het opzetten van gemeenschappen tegen mekaar kan leiden. Zo vertelt hij over regionale regeringen die er heel veel voor over hadden - vooral dan gemeenschapsgeld - om zich als regio van de andere Spaanse regio's te onderscheiden en 'op de kaart' te zetten en hoe ze dat vooral probeerden in New York. Waar ze vooral en bijna uitsluitend meeg

Het akkerland in West-Vlaanderen verschraalt. Maïs, voederbieten en aardappelen. En zo te zien willen de landbouwers ook het politieke landschap zo min mogelijk divers houden. Op hun akkerlanden en in hun weiden schieten vooral borden van CD&V en - maar duidelijk in mindere mate - die van Open VLD wortel. In de zware poldergrond zou ook nog wel eens een Lijst Dedecker-paneel kiemen. Kiemkracht Maar  Groen, PVDA+ en SP.A missen duidelijk kiemkracht op de West-Vlaamse akkers. Opvallend langs onze wegen: boeren zijn de enige ondernemers in onze provincie die duidelijk kleur bekennen. Ondernemers Andere bedrijven houden de borden ver van zich af. Al zijn er uitzonderingen. De Rumbeekse ondernemer Olivier bijvoorbeeld heeft zich sinds enkele verkiezingen opmerkelijk tot de SP.A bekeerd. Aan de afrastering van zijn Sterrebos-hoek prijken alleen SP.A-kopstukken. Iets verderop langs de Rumbeeks-Roeselaarse rijksweg is er de Euroshophoek en daar lijken alle partijen thuis, behal

Seringen. Of Jasmijn. Of, zoals ze het bij ons zeggen: sjeizemien . De struik - die tot 4 meter hoog kan groeien - doet wat ouderwets aan. In recent ontworpen tuinen worden nog maar zelden seringen geplant en dat is jammer. De bloemen geuren ontzettend zoet en de geur strekt ver. Mocht de maand mei ineens worden afgeschaft, we zouden ons de maand nog precies kunnen herinneren dankzij dat seringenaroma. Het aroma is trouwens geen onbekende voor bekende parfumiers. Kortom, seringen of jasmijn behoort allicht tot het weinige uit grootmoederstijd dat nu nog altijd fris en heerlijk geurt.

Veeleer simpel dan eenvoudig,  petieteriger dan lieflijk: ons meiklokje. Dan toch maar, voor een keertje toch wel, de Nederlanders. Die maken van de naam van de Convallaria majalis een heel verhaal: het lelietje-van-dalen. We krijgen meteen zin om meer over die familie Van Dalen te weten te komen. Of er bijvoorbeeld naast dat Lelietje nog zussen zijn, rankere zussen, denken wij dan. We moeten het antwoord helaas schuldig blijven, maar dat verhindert ons niet om te blijven zoeken. Porte-Bonheur Maar het meest romantisch zijn toch wel de Fransen die hun 'muguet' voor één dag omdopen tot porte-honheur. Een bloem als geluksdrager en wie het aan zijn geliefde schenkt, is meteen ook een geluksbrenger. Fransen zijn nooit bescheiden geweest als het om henzelf gaat, natuurlijk. Maar wie wil dat nu niet zijn? Verlept en verschrompeld Om eerlijk te zijn... vandaag, 1 mei, zouden wij dat liever niet zijn. Wie nu zijn 'megetjes' plukt in de tuin om ze aan zijn of haar gelief