Kantlijnnotities

Turks Fruit (1973) Gebakken lucht, zeggen we wel eens en daarmee bedoelen we dat iets zonder veel inhoud met veel poeha wordt voorgesteld. Vandaag denken we er anders over. Het is lucht die door een niet te temmen zuiderse zon wordt gebakerd, lucht die al wat ademt verschroeit en versmacht. DE PROVENCAAL We droomden ons een zuiders leven hier onder de platanen, op de gammele verweerde stoeltjes van het versteende terras, we waren bereid om de krekels erbij te fantaseren, En we plantten een lavendelveld en kochten  ons een rieten hoed. We waanden ons een Provençaal en beeldden ons in dat we van deze uitzonderlijke zomerse dagen zouden genieten. We zouden voortaan niet meer lopen maar slenteren. VERDORDE DROOM En wat blijkt? We maken ons zorgen over dorst lijdende planten en bloemen, we zien hoe de kanstanjelaar zijn verdorde bladeren loslaat, we vrezen lege regenputten en halen 's avonds op onze armen en benen met te scherpe vingernagels de huid rond de muggenbeetplekken

De wafels steken al langer in de automaat, maar het was me pas vanmorgen opgevallen. Op de plastic verpakking  onder de merknaam vermeldt de wafelbakkerij een jaartal. "since 1963" staat er gedrukt. Kijk eens aan, dacht ik, dat bedrijf is jonger dan ik en voert zijn leeftijd aan als kwaliteitslabel. Want wat zou die wafelbakkerij met dat 'since 1963' anders willen zeggen? Wil zij ons wijzen op traditie? Op vasthoudendheid? Degelijkheid? "Het begon met één wafel en zie, 54 jaar later, bakken we ze nog altijd alsof het onze eerste wafels waren?" Wanneer zou Steg-Jola beslist hebben om zijn startjaar als label mee te geven? In 2013 naar aanleiding van zijn 50ste verjaardag? We hebben er het gissen naar. LEEFTIJD OF OUDERDOM En toen vroeg ik me af of het vermelden van zo'n jaartal hetzelfde effect heeft bij mensen. Kunnen wij ons geboortejaar inmiddels aanvoeren als kwaliteitslabel? Sinds we de vijftig voorbij zijn, houden we ons in gezelschap gede

We mogen er niet aan denken dat het ook ons had kunnen overkomen. Maar het had gekund. Een bijna-zestiger die op dwingend verzoek van zijn directie alles wat hij wel van zijn leerlingen mag - of beter moet - verwachten, voor zichzelf opzij moet schuiven. "Nee, wees nu eens niet kritisch. En al zeker niet buiten de muren. U hoeft uw hoofd niet te breken, er is al voor u nagedacht.  Stop al uw energie in het applaus dat we van u verwachten voor wat we voor u hebben bedacht.  Bespaar ons uw creativiteit en zing en juich met ons mee. Tot meerdere eer en glorie van ons, van ons allen. Daar gaat het per slot van rekening om. Wees niet sentimenteel, vergeet dat alles wat weerloos is van waarde is . Denk groots, denk weids,   dan gaat u vanzelf wel stralen. Vertrouw ons blind, staar verstomd met open mond naar ons bravourestuk... en volg ons onder handgeklap." Zo ongeveer had ik de mededeling van de scholengroepdirectie van Sint-Michiel, gelezen, mocht ik dertig jaar gelede

"We moeten het vuur brandend houden", zei de Avond tot de Dag. "Zonder gepook"? vroeg de Dag. "Zonder gepook,"antwoordde de Avond "En de Nacht zal het niet doven, denk je?" vroeg de Dag. "De Nacht zal het niet doven," zei de Avond, "de Nacht zal het vuur binnenskamers brengen..."

"We komen vanmiddag langs. Nee, je hoeft geen taart of wat dan ook", zeiden we. Elk jaar. Met Vaderdag. Hij was er altijd. Thuis. Het gesprek was zoals het altijd was: meanderend, over de kinderen, over hun school en later over hun werk. Over de politiek en ja, dan kwam het wel eens in onstuimig water en werd het gesprek een soort van Lesse-afvaart. We tolden en botsten. We konden  het soms niet laten om een averechts standpunt in te nemen en vader op stang te jagen. Meer dan eens dacht hij, vermoed ik, of vreesde hij dat we ooit nog als overtijdse communist vanop halfslachtige barricades in een achtersteeggoot zouden arriveren. Dat gegarandeerd basisinkomen voor iedereen, nee, daar hoefden we niet meer over te beginnen. Dromerijen van salon-socialisten , dacht hij. Ach, hij wist natuurlijk wel beter en voer het gesprek tijdig naar rustigere beddingen. En nu, vandaag, voor het eerst op Vaderdag, blijft het stil. Geen gesprek, geen discussie, geen gelach of gemopper. H

Het waren zonnige, zomerse voorjaarsdagen. We waren in Parijs en de stad liep aan alle kanten over van het volk. Ondergronds, bovengronds, in parken en in winkels: hele meutes stroomden naar buiten. Mensen van overal, mensen in alle talen, mannen en vrouwen in alle maten en in alle kleuren. Alsof de hele wereld langskwam bij de Fransen, daags na de installatie van hun  nieuwe president. "Vandaag hebben we hier meer mensen gezien dan mijn grootmoeder in haar hele leven zag", stelde ik vast. "Het lijkt wel alsof die massa elk jaar nog groeit", zei H. "Dat is ook zo, veronderstel ik." "De mensen die mijn grootmoeder zag, kende ze. En die enkelingen die ze niet kende, leerde ze kennen. Wij zien vooral mensen die we niet kennen en van wie we het grootste gedeelte niet meer terugzien. Nooit meer," zei ik nog. "Het kan niet anders of dat maakt dat wij anders denken over mensen dan onze grootouders", zei H. "De vraag is: hoe anders?