VASTGESTELD. De Vrouw is boos en gekrenkt. De kranten blijven onaangeroerd... Op zoek naar 'perrongeluk'

De kranten gaan zaterdagochtend niet open. De stapel blijft onaangeroerd. Dat is nooit eerder gebeurd. Het blijft stil aan de ontbijttafel. Zelfs de poezen, die anders ook al onhoorbaar op hun poezezooltjes binnensluipen, houden zich gedeisd op afstand.
De Vrouw is boos. Heel boos. Haar gezicht laat er geen twijfel over. De glimlach van de doordeweekse ochtenden is ver weg.

INGEHOUDEN WOEDE
Om haar woede te horen, hoefden we niet eens te luisteren. Het was een ingehouden, stille woede. Van machteloosheid, van ontgoocheling, haast van verbittering, merken we ongerust op.

Het ligt niet aan ons. Dat maakt het nog erger. We begrijpen dat we er niet meteen iets aan kunnen veranderen. Zeker niet aan die stapel kranten. Daar staat het immers zwart op wit - behalve op de front van De Morgen - waarover de kranten zich 'druk' maken:  over het spoorpersoneel, over de stakingsdreiging, over het statuut, over vakantiedagen bij de vleet...

KOP VAN JUT
"Wij zijn overal Kop van Jut", zegt de Vrouw. Ze is gekrenkt. In haar beroepseer, in het diepst van haar ziel. "Overal. Op het werk. Bij de reizigers. Onder vrienden. Bij familie. Bij de bazen." De Vrouw is treinbegeleider.
Over het statuut van spoorpersoneel begrijpen wij als partner niet zoveel, behalve dat het de voorbije week veel gelijkenis toonde met dat van een martelaar.
Haar woorden zijn nog niet eens koud of het radiojournaal opent met... hét spoor.

MARKETEEREN
De Vrouw wordt er nog ziek van, vrezen wij.
"We worden door jan en alleman beschouwd als profiteurs. Alsof we de vakantiedagen aaneenrijgen, alsof we er een sport van maken om zo min mogelijk te werken, alsof we niet willen werken..." steigert ze. We proberen te sussen. "Iedereen die jou kent, weet dat je allesbehalve een profiteur bent, dat je je werk goed wil doen en onze kennissen weten intussen hoe moeilijk het is om vakantie vast te krijgen...Maar jullie hebben de perceptie tegen. Is er dan niemand die het kan uitleggen wat er precies fout loopt? " marketeren wij.

POPULISTISCH VALS
Dat de Kortrijkse burgemeester het in het Journaal op Eén voorstelt alsof het spoorpersoneel gaat staken om de inlevering van die ene feestdag (15 november), maakt dat hij het voorgoed verkorven heeft. Zo vals, zo populistisch, zegt ze, met natte ogen vol onbegrip.

Want toegegeven, meer vakantiedagen dan wij heeft de Vrouw niet. Erger nog... er is te weinig volk beschikbaar om haar haar vakantie te laten nemen zoals wij dat kunnen. En die 36-urenweek, daarvoor betaalt ze. Dat zijn ze ooit overeengekomen om meer mensen aan het werk te helpen. Dat was toen een loonsvermindering in ruil voor 2 uur minder prestatie per week... Maar geregeld bolt ze weken van bijna 60 uur... Leg dat maar eens uit."

MYTHE ONTKRACHT
Een collega van de Vrouw weerlegt op Facebook de mythe van de 60 dagen vakantie waarover het spoorpersoneel zou beschikken. "Maar dat is te ingewikkeld voor jullie kranten, dat lezen die redacteurs niet, dat willen de mensen niet in hun krant. Daar gaat het over. Er wordt niet meer geluisterd...." gaat de Vrouw verder. We luisteren. We hadden er haar net willen op wijzen dat de tekst van haar collega niets aan duidelijkheid te wensen overlaat, maar dat hij misschien wat lang is... We zwijgen. En luisteren. En hopen dat het tij zal keren, dat een verzoeningsvergadering tussen bonden en bazen soelaas zal brengen en dat de problemen zullen worden opgelost.... Maar we vrezen dat in agenda's van enkele politieke partijen zelden of nooit het woord 'oplossen' wordt geschreven. We vergeten het soms dat het algemeen belang waarover die politici het hebben, hun belang is. Maar we zwijgen en hopen.... dat onze Vrouw nog voor de jaarwende haar lach, haar vreugde, haar mateloze  joie de vivre, haar 'perrongeluk'  terugvindt...

Info: mythe 60 dagen vakantie ontkracht