ERVAREN. En ineens vonden we de grappen en grollen van De Slimste Mens onnozel...

Thuis na het werk. Wat later dan doordeweeks. De Vrouw heeft een late dienst. We gooien ons in onze enigheid voor het scherm en surfen van 1 tot 171. We zijn lui, hebben geen zin in ernst en dus wordt het luim. De Slimste Mens. Met ondertiteling. Want we begrijpen die Sam Louwyck niet en ook Jan Paternoster mist articulatie. En dan ineens... smaken de grappen en grollen zuur. We vinden het simpelweg onnozel. De clou van het gelach ontgaat ons of hoe zeg je dat... Met de Iedereen Buffalo-kreten is het niet anders.

EN 'S AVONDS BEGINT HET TE DAGEN
Het is intussen laatavond, voetbalgewijs is het dolle pret in Gent lezen we op Twitter en het begint te dagen dat we onze tijd zin- en roemloos zitten te verdoen, terwijl in de kamer hiernaast de Ochtendgave van A.F.Th. Vander Heijden ligt te wachten en een poëziebundel van Sebald, twee nieuwe, pas aangeschafte boeken. En Jij zegt het van Connie Palmen, die we zaterdag ontmoeten, ligt open op pagina 73...
De tv gaat uit. De poezen komen naar beneden en settelen zich voor het haardvuur. Het is stil, heel stil in huis en erbuiten. We horen onze eigen adem. Het dringt tot ons door dat we net voor de wissel van woensdag op donderdag voor het eerst vandaag geen geruis, geen gepraat, geen muziek, geen gedaver... alleen maar stilte horen.

EEN STILTE ALS MIST
Een stilte die ons als een mist omhult en waarin we ons wentelen. Het voelt goed. Als een balsem.

En net als we bedenken welke genade de stilte kan zijn, laat een van de poezen ons met een weliswaar voorzichtige, maar niettemin klagerige miauw weten dat ze het nu wel welletjes vindt...