BELEEFD. Connie Palmens 'Jij zegt het' ruim 20 keer 'herdrukt' op één DasMag-avond

Het moet vanop afstand een prachtig beeld zijn. Huiskamergeluk. Of zoiets. Zwak licht, een bank en 10-tal rode stoeltjes in een kring. Een gevarieerd gezelschap, met boek op schoot, Duvelglazen in gespreide orde voor zich en voor een gedoofde leeslantaarn, diep in een sprookjesfauteuil, klein, een vinnige dame met leesbril. Met wat nadrukkelijke onhandigheid steekt ze haar smartphone boven zich uit om de 25 lezers te laten luisteren naar Tom Waits' Waltzing Mathilde. 
En het duurt geen tijd of we zitten met zijn allen mee te neuriën. Maak dat mee! Met Connie Palmen. 

INVENTIEVE NEDERLANDERS 
Dat deden we. Zaterdagavond. In Tutti Fratelli van Reinhilde Decleir in de Antwerpse Lange Gasthuisstraat. Een bijzon
der avond, met dank aan de inventieve Nederlandse jongens van Das Magazin die er hun DasMag-Festival uitrolden over zalen en zaaltjes in de binnenstad.


Wij hadden ons dus ingeschreven voor een avond over Jij zegt het, het nieuwe boek van Connie Palmen. Bijna een kwarteeuw geleden - in 1991 was dat -  waren wij helemaal weg van haar debuut De Wetten en sindsdien volgen wij de auteur van boek tot boek. We zagen haar al eerder aan het werk, op grote podia, maar hadden haar nog nooit in zo'n kleine kring - van pakweg 25 lezers - ontmoet.

ALCHEMIE
Met die unieke festivalformule van DasMag hadden wij vorig jaar in Gent al kennisgemaakt. Voor een ontmoeting met Griet Op de Beeck en toeval wou toch wel dat zij nu de ontmoeting met Connie Palmen op een ontwapenende manier leidde. Veel directie had Connie Palmen  niet nodig, ze sprak honderduit en onderstreepte van tijd tot tijd wat ze kwijt wou met een heerlijke, doorprikbare theatraliteit en gunde ons een open blik op de alchemie van research, zelfreflexie en empathie waarmee ze aan haar roman werkte.

EVENWICHTKUNSTENARES

Bijna de helft - of misschien wel net meer dan helft - van de groep lezers waren Nederlanders. Veel jonge mensen ook, voor wie Jij zegt het het eerste boek was dat ze van Connie Palmen hadden gelezen. Onder de Nederlanders ook Bregje Hofstede, auteur van het sublieme, gaaf geschreven  en - voor zo'n jong auteur alvast heel mature -  De Hemel boven Parijs. De jonge Nederlandse auteur blijkt in de loop van de avond ook een begenadigd evenwichtskunstenaar: een Duvelglas balanceert minutenlang op haar knie. Benieuwd of de fotograaf van De Morgen, die langskwam, dat beeld heeft vastgelegd.

HERDRUKKEN

Of er mag gerookt worden, vroeg Connie Palmen met een subversief gezicht dat geen 'neen' verwachtte. Die 'neen' bleef uit. "Het mag niet, maar voor jou maken we graag een uitzondering. Als ze me in de boeien slaan, dan doen ze dat maar", sprak Reinhilde. Ze sprak niet alleen, ze vertelde niet alleen honderduit, ze luisterde ook naar de leesverhalen van haar publiek. Het moet vreemd zijn voor een auteur om bij zulke ontmoetingen niet één, maar wel tien, twintig verschillende 'lezingen'  van dat ene boek te aanhoren. Alsof dat oorspronkelijke boek intussen al twintig, telkens gewijzigde, herdrukken kende. Zo divers. Een jonge Nederlandse docent literatuur proefde er van de intertekstualiteit, een ander dacht meteen aan haar getormenteerde nicht die voor haar veertigste zeker een boek gepubliceerd wou zien, nog een ander raakte door het boek verstrikt in een complex denkbeeld over liefde...

'INGEPALMD'

En toen het bijna tegen twaalven was, gaf Connie Palmen niet op. De vermoeidheid had haar zichtbaar in de greep, toen wij een stapel Connie Palmens uit onze huisbibliotheek op het voorzettafeltje deponeerden met de bede om de boeken te signeren. Griet Op de Beeck had zo te doen met de auteur dat ze voorstelde om tevreden te zijn met één of twee boeken. Waarover we het uiteraard eens waren, maar de auteur gaf niet op en heeft ze alle zeven gesigneerd. Dat we Griet Op de Beeck ook nog wilden complimenteren met haar bijzondere apologie die morgen in De Morgen voor de kunst in het algemeen en schoonheid in het bijzonder -'in de eeuwige strijd tegen de banaliteit van het leven' - vergaten we toch wel. Zonde. Maar die avond was helemaal, tot de laatste minuut, 'ingePalmd'.