VERBOUWEREERD. Het verraad van de Ronde van Vlaanderen

We hebben er ons uren voor laten geselen door striemende buien en regen, we hebben er een niets en niemand ontziende zon voor getrotseerd. En nu  laat zij ons, West-Vlamingen,  voortaan links liggen.  Dat de Ronde van Vlaanderen haar bakermat zomaar ruilt voor wat extra centen, hoeven wij niet zo maar te nemen. Het verraad van de Ronde treft ons in onze ziel.

VERBLIND
Het zat er aan te komen, zeggen ze nu. Maar wij hebben het niet gezien. Blind waren we. Verblind. We hebben haar gekoesterd, we hebben haar alles gegeven wat ze vroeg. Ja, ze mocht ons op kosten jagen. Niets was ons te veel. We serveerden haar alles wat ze wou. Feestjes, straten lang, dorpen vol. En herinneringen.

ONS MONUMENT
We schreven haar geschiedenis, we verdroegen al haar nukkigheden, we gaven haar koosnaampjes, ze was van ons en wij van haar. We waren - en we geven het grif toe - zot van haar. Ze liet ons boven onszelf uitstijgen, ze liet ons dingen doen waarnaar we zelf verstomd en verbaasd omkeken. Ze was ons monument, ze had ons hart en we gaven haar onze ziel.

GELD EN MACHT
Maar ze heeft ons gedumpt. Kil en koel. Het ligt niet aan ons, zegt ze nu. We hoeven onszelf niets te verwijten. Ach, we kennen dat. Het is de goedkoopste zalf waarmee ze de dolk, die ze in onze rug stak, insmeerde. Ze heeft ons verraden.
Geld, dat is het. Niet meer en niet minder. Of nee, veel meer. Geld en macht. Daar heeft ze voor gekozen.
We dachten, blind en doof, dat ze een monument was. Dat is ze dus niet. Monumenten zijn niet te koop. Zij wel. De Ronde is van ons, schreeuwde ze. We hadden het toen al kunnen weten:  liefde schreeuwt niet, liefde fluistert. Ze was niet van ons en ze zal het nooit meer zijn, de Ronde van Vlaanderen.

(Verschenen onder Opinie op www.kw.be,  op vrijdag 17 juni).