GEWIKT. Aan het eind van de langste dag... het was me weer een zootje

Zoveel is duidelijk: die langste dag van het jaar liep anders dan we vanochtend bij dageraad - merk hoe hoopvol helder, hoe onbesmeurd beloftevol een woord als dageraad kan klinken - vermoedden en eindigt precies zoals alle andere. 

DRUILERIG
We dachten, toegegeven goedkoop en voorspelbaar, aan Griegs Ochtendstemming uit zijn Peer Gynt-suite, natuurlijk, vanochtend - u kent het ongetwijfeld - en we beeldden ons in hoe ook anderen in diezelfde stemming zon en licht zouden groeten. Maar het werd een druilerig grijs en verkeer dat zich hopeloos vastreed over het hele land en net zoals anders nog het meest in en om Antwerpen, met agenten van de wegenpolitie die niet wisten waar eerst naar toe gesneld. Ongevallen alom. En een bomalarm. Vals. Wansmakelijk vals, want een met zout en koekjes. Er wordt nog altijd gesparteld in de krochten van Optima en over de kwalijke gevolgen van een mogelijke Brexit ontwikkelen zich allerlei rampscenario's... Angst krijgen we er overal gratis bij, tegenwoordig.

ZOOTJE

Nee, een feestelijke zonnewende werd het niet.  Het land zinkt weg en niet alleen onder natste voorjaar ooit. De dag had veel weg van een zootje ongeregeld. Met dat verschil dat het vandaag precies één minuut langer duurde voor het doek van duisternis er over viel.

GOEDELES GLIMLACH
Wat is de mensheid toch een overgetalenteerde prutserssoort, denken wij, allicht te zwaarmoedig. In de verre uithoek van ons geheugen horen we onszelf  'De avond is neergekomen, de zonne zonk, het duister klom..." zingen, maar het is uiteindelijk de glimlach van Goedele Wachters op het scherm van het laatavondjournaal die ons weer naar de Ochtendstemming van Grieg leidt.