Kantlijnnotities

 53. Een stadsgast zonder kousen We zitten nog altijd in de vergaderzaal in het gemeentehuis van Winkel met, op ruime afstand van mekaar, aan de ene kant twee Nitflex-mensen met hun raadsman – herinnert u zich, de man in het lichtblauwe pak en nu hij op ruime afstand van de burgemeester zit, ziet deze dat de meester-advocaat zijn voeten wel in duurglanzende Van Bommel-instappers steekt – hetgeen wij al vlot een rekbare mocassin noemen – maar niet in kousen, een nieuwe trend zo te zien, waar burgemeester Bert zijn neus op haalt. Mannen die met blote voeten in hun schoenen stappen zijn in zijn ogen halfzachte doetjes met weinig of niets om het lijf. Maar we dwalen af. De Nitflex-mensen komen hun beklag maken over de chaotische omstandigheden waarin ze hun opnames moeten maken. Tenminste, dat dacht de burgemeester en dat vreesde Marcel, de secretaris. Die laatste zag al hoe die kousloze stadsgast een schadeclaim op tafel zou leggen met cijfers en getallen die een secretaris van een geme

 52. De Bert-tabling-doctrine Het was niet zijn idee, maar dat gaf niet. “Wij staan altijd open voor een gesprek”, had hij gezegd toen een hem onbekend heerschap vroeg om een overleg tussen het gemeentebestuur en de filmploeg. De man, in een opvallend pak – lichtblauw van kleur en zichtbaar duur van snit – had zijn naam genoemd, maar burgemeester Bert had ‘m niet begrepen. Hij was een raadsman, had hij gezegd. De man zette een punt achter dat zinnetje door heel even zijn ogen te sluiten. “Wie of wat u ook bent, wij zijn een luistervriendelijke gemeente”, had Bert gezegd. En nu zaten ze hier, in de raadszaal, aan tafel. Ver uit elkaar. De raadsman, de regisseur en de man die de opname organisatorisch had geleid hadden verrast opgekeken toen ze de zaal binnen kwamen. De tafels stonden zo ver uiteen dat ze twijfelden of ze wel in de juiste zaal waren. “Neemt u plaats, we zijn dan wel een kleine gemeente, aan ruimte hebben we geen gebrek”, zei Bert. De burgemeester zette de tafels he

 51. Elk nadeel heeft een voordeel ‘Loslopende varkens onverwachte meevaller’ kopt Het Ochtendblad maandag op zijn frontpagina. De foto, uitgesmeerd over bijna de hele breedte van het eerste blad laat weinig aan de verbeelding over. Ik zie een straat met een   bonte bende van mensen, paarden en varkens in een onoverzichtelijke chaos, in een niet te ontwarren kluwen. De gezichten van de mensen vooraan in het beeld spreken boekdelen: mannen en vrouwen die gieren van het lachen alsof ze ineens midden in een uit de hand gelopen carnaval zijn beland, en links op de foto, twee vrouwen met angst in de ogen, ze houden   hun hand voor de gezichtjes van de kinderen die ze op de arm dragen. En tussen al dat gekrioel her en der een halve varkenssnuit. Olijk. Dat woord komt ineens van heel ver in me op als ik ergens diep achterin tussen de menigte op de foto twee glanzende varkensogen ontwaar. Helemaal aan de rand van het beeld,   een black beauty, een zwart paard dat probeert aan de foto te onts