VERMIST - Mijn dorp in 365 dagen (3)

Nooit voorheen ben ik zo vroeg op het jaar al de mist in gegaan als gisteren, toen de dag op zijn eind liep en ik op mijn sloffen. Ik ging naar buiten om nog eens te ventileren. Veel tijd  had ik niet, het was al over elven, ik zou, met het land, binnen het uur weer achter slot gaan. 

Ik verbaasde me over wat ik zag. De Gullegemsestraat strekte zich zo ver uit als mijn blik kon reiken en de windmolens aan de andere kant van het dorp vond ik nergens meer terug, hoe ver ik ook mijn blik liet priemen. Andere avonden knipogen rode lichten aan die molens, maar gisterenavond leken ze mij mateloos ver.  Ook de Lindemolen in de Tuileboomstraat, op het op een na hoogste punt van ons dorp, zag ik niet. Dat stelde mij gerust, want die was van zijn teerlingen gewaaid in 1971 toen een windhoos begin juni over het dorp raasde.

Bij hoog en bij laag werd in die dagen gezworen dat de molen zou worden heropgebouwd, de stukken werden in afwachting in een loods bewaard, maar het Lindeke bleef molenloos.

Hoe laat was het intussen? Aan de torenklok van de kerk kon ik het niet zien, of de spits was weg of ze was ineens boven zichzelf uitgegroeid – van een kerk kan je veel verwachten, maar dat ze boven zichzelf uitstijgt, daar zijn het de tijden niet meer voor, vond ik - , ik zag alleen maar toren. Ik keerde op mijn stappen terug en vond dat ik het dorp nooit zo groot had gezien als vanavond en wist met zekerheid: een dorp zonder eind, zo helemaal in de mist, raakt nog niet zo snel vermist. 

Mijn dorp in 365 dagen - zondag 3 januari