HET EERSTE BOEK DAT IK THUIS IN HET REK WILDE - Bijna grijs en nog niet wijs, afl. 133

 Het is opnieuw uitgegeven, precies honderd jaar nadat het voor het eerst werd gepubliceerd. Of er nog een groot publiek voor zal zijn, betwijfel ik. Maar de aankondiging voerde me meer dan een halve eeuw terug. Naar het huis van mijn oudste neven. Het boek stond bij hen in een vitrinekast in hun woonkamer. Achter het groen gekleurde vitrineglas stond een kleine rij boeken. Maar vooral De Witte van Ernest Claes vond ik bijzonder. Kwam  het door de populaire tv-reeks van De Heren van Zichem die we in die jaren - de jaren zestig was dat - of kwam het door de merkwaardige cover - de kaft noemden we dat toen - van het boek? Ik weet het niet meer. In elk geval leek het alsof er een magneet in dat boek stak.

Waardeloos

De kans dat we zelf het boek in huis zouden halen om het in een kast te plaatsen, was klein. Niet dat mijn ouders hun neus ophaalden voor het lezen van boeken, verre van. Maar boeken haalden we in de bibliotheek, niet uit een boekenwinkel. Er was een uitzondering: de boeken van het Davidsfonds. Die kwamen wel in huis, daar was immers geen ontkomen aan als je lid wou blijven van de vereniging. Maar een eigen bibliotheek: dat was weggegooid geld, werd toen geoordeeld. Een gelezen boek was een waardeloos bezit. Eens het in je hoofd zat, hoefde het niet meer in de kast. Het is een manier van denken over boeken, merk ik vaak bij bezoekers, die het nog altijd doet. Tenzij het om kookboeken gaat.