EN WE DACHTEN DAT HET EEN DAG VAN STILTE ZOU WORDEN - Bijna grijs en nog niet wijs, afl. 134

 

Er was alleen het geruis van herfstbladeren, gisterenochtend. Eerst nog in het licht van een wazige volle maan, maar toen de dag aanbrak, hielden ze niet op met ritselen. Het wordt, dacht ik, een dag van stilte, niets zal het flirterig ballet van de herfstbladeren overstemmen en we zullen kunnen luisteren naar het gefluister van zij die ons verlieten.

Banbliksems

Maar toen begon het. Het kwam van overal aangewaaid en het werd almaar luider en harder.  Over koopzondagen. Over funshoppen dat mensenmassa’s mobiliseerde. Hoe durven ze, werd geroepen vanop de kansels van de nieuwe kerk. En we riepen mee. De nieuwe pastoors, aangevoerd door kardinaal Mgr. J. Van Tweet, antwoordden met een mortiervuur aan banbliksems. En toen gingen ook nog eens de Breydel en De Coninck van ons politiek bestel giftig in het verweer.

Zo'n dag dus

En dat allemaal op een dag dat ik eigenlijk had willen luisteren naar de stemmen uit de nevels van ons leven. Op een dag dat op honderden kamers mensen naar adem snakken en net zoveel anderen bijna moedeloos door het niet te overziene werk in ademnood raken. Op een dag dat we dachten dat we bijna uitsluitend met woorden zouden spreken die troosten. Zo'n dag dus, zo'n dag werd het niet.