Wie herinnert zich dit truitje? Een eenvoudige vraag was het
bij een whatappje van Josefien, onze dochter. Met een beeld van Georges, haar
zoontje, in een trui die ik meteen
herkende. Voor ik kon reageren, stuurde haar broer Willem een reeks smileys.
Het was, inmiddels bijna dertig jaar geleden, zijn truitje geweest. Dacht ik.
Fout! Whatappte Josefien als de bliksem. Het was ooit haar truitje. Daar was ze
heilig van overtuigd.
Eerste kleinkind
De foto’s uit het familiealbum die in der haast bijeengezocht
werden, gaven haar gelijk. En als vanzelf stuurden onze herinneringen zichzelf
bij. Ja, nu wisten wij het weer. Maar… was het wijlen mijn moeder die de trui had gebreid of was het mijn zus? Hoe zat
dat precies? De meningen hierover liepen uiteen. Zowel tante Ann – zo noemen we
intussen al ruim drie decennia mijn zus – als mijn moeder, memé Lieve, tikten
in die dagen kilometers wol tot sokjes, sjaals, mutsjes en truitjes voor
Josefien, het eerste kleinkind… Tante Ann bracht soelaas: zij had het truitje
gebreid, maar de borduursels waren van ons moeder.
Jonger
Ik blijf haken aan de foto’s die Josefien uit het
familiealbum van weleer over de smartphone zond. Op een van die foto's is mijn vader nog
net te zien. Hoe oud was ie toen? Ouder dan ik nu ben? We rekenen en tellen. Jonger. Een jaar of drie
jonger was hij, nog net geen zestiger. Hij zat in het salon, voor de houtkachel. De
kleine Josefien heeft net een grote teddybeer uit een plastic zak bevrijd. Vermoed ik. Een beer die ons moeder had bewaard? Of was het een kerstcadeau onhandig verpakt in wat voor het grijpen lag, en plastic zak dus? Aan tierlantijnen deden ze bij ons thuis niet.
Het gaat in het leven nooit om de verpakking maar om de inhoud, weet je wel. In dat soort levenslessen waren ze heel consequent, hoewel wij toen dachten dat hun soberheid en zuinigheid vooral een gevolg waren van een gebrek aan verbeelding.
We stelden ons indertijd minder mild op tegenover onze ouders dan wij van hen tegenover ons verwachtten. Onterecht, moesten we achteraf schaamtevol toegeven. Niemand speelde met meer fantasie dan ons moeder met Josefien. Hoe ze over de middag ritjes reden met vaders auto - in de garage, met Josefien aan het stuur -, hoe ze de kippen en eenden lieten spreken en vertellen...
Andere tijd, ander land
De andere foto laat ons nu de wenkbrauwen nadrukkelijker fronsen dan toen. Ik zit er met de beer op schoot, rokend -
hoe was dat mogelijk, rokend naast een kind? - naast Josefien, die eigenhandig een glas heft. Ze laat zich niet afleiden door de aanmoedigingen van haar moeder. Het beeld catapulteert ons naar een tijd a
ls naar een ander land, waar we niet langer een visum voor hebben. De toegang ertoe is ons sinds mensenheugenis ontzegd. De foto's uit die dagen zijn hoogstens
vensters in de muren die de tijd erom heen optrok. Als we goed luisteren, horen we de stem van ma Katrien, maar we kunnen niet achterhalen wat ze precies zegt. We horen, in de verte, het gedempte gebonk waarmee de kleine Josefien het glas op de salontafel zet en we verbeelden hoe wij die kerstavond van '87 naar de geborgenheid van onze kleine woonst verderop terugkeerden. Dromend van een toekomst die intussen achter ons ligt en
van een dochter die godzijdank een droom van een dochter bleef.
Vinted
Terwijl ik de foto nog in handen heb, zie ik op televisie een reclamespot waar een jonge moeder stralend van geluk de afgedragen kleertjes van haar spruit op een app plaatst om ze te veilen. De euro's dansen in haar blik.Ik prijs me gelukkig dat we
indertijd app-vrij konden leven, ver weg van de dictatuur van de economie.
Reacties
Een reactie posten