AFSCHEID. Vandaag namen we afscheid van vader...

 

“We mogen niet klagen”, zei vader wel eens, “we hebben een mooi leven gehad.”

Dat zei hij, vorige week nog. In Rustenhove. Waar hij, eindelijk, na zes weken ziekenhuis, voor het eerst samen met moeder was.

Niet meer thuis, maar thuis in Rustenhove. Hij was er gelukkig. Dat zei hij. Meer dan eens. Ook al wist hij dat voor wie in de herfst van zijn leven is, de nieuwe lente niet voor de winter komt.

Een mooi leven, dat wel, maar geen gemakkelijk. 

Want, vader, we herinneren ons...

... hoe je ooit die baby was die zijn jonge, knappe moeder verloor nog voor je haar kon zien,

... hoe je ooit dat kleine jongetje was dat met een bang hart en met angst in de ogen onder zijn bed ging schuilen en ineenkromp voor het gedreun van de tientallen overvliegende Britse bommenwerpers,

... hoe je als jonge knaap op zondagmiddag voor je vader urenlang op de uitkijk stond voor het neerstrijken van de duiven

... hoe je als trotse jonge klerk, winterdag-zomerdag, om vijf uur ’s morgens naar het station van Kortrijk fietste. In pak en met das. Altijd met das.

... en hoe je daarna als jonge vader van zomervakanties blokvakanties maakte en van de ouderlijke slaapkamer een studieruimte waarvan je de muren volhing met schema’s, koninklijke besluiten en wetteksten. Uit het wetboek der inkomstenbelastingen.

En we herinneren ons ook...

... hoe je er van hield om moeder te verrassen door ’s zaterdags voor dag en dauw in de groots mogelijke stilte het hele huis te kuisen. Met veel te veel schuim weliswaar en het moet gezegd, je maakte er geen wekelijkse gewoonte van. Het moest een verrassing blijven, zei je dan.

... en hoe je, tot wanhoop van moeder, jaarlijks garage en washok van plafond tot vloer onder de pluimen stak als je de meute kalkoenen ging slachten.

Of hoe we sukkelden bij het kortwieken van de kuikens van je siereendjes…

Het avontuur stak in kleine dingen en vooral thuis. Want je had een hekel aan reizen. Je was te graag thuis. Altijd in de buurt van moeder. Twee bureaus had je thuis, maar de stoel bleef er naderhand leeg:  je dossiers, de stapel aangiften van mensen die om hulp vroegen, je kranten en tijdschriften lagen op de tafel in de huiskamer. Je wou bij ons zijn.

En later, in de zomer van het leven, toen de kleinkinderen er waren, trokken zij met je mee naar de moestuin, in de serre, in je boomgaard, op d’hoogte. Ze waren gek van je en ze hielden van je. Je volgde ze op de voet… en zodra het kon via het internet. Die pc van je is net niet verhuisd naar Rustenhove…

En nu hoeft het niet meer.  Ineens, als de lente zich meldt, werd het in het holst van de nacht winterstil voor je.

Vader,

we hebben je nooit anders horen spreken dan met zachte stem

in een taal zonder uitroeptekens en met woorden zonder hoofdletters

niet dat je je op de vlakte hield, of afzijdig bleef voor wat wij zeiden of deden,

verre van en integendeel

je was voor ons en voor velen zo vaak de geduldige gulle gids

in dat ondoorzichtelijke doolhof van administraties en regelgevingen

waar wij doof en blind domweg tegen kasten en muren liepen;

Vader,

we hebben je nooit anders horen spreken dan met zachte stem

in een taal zonder gevloek en met woorden zonder leugens

voorzichtig waar nodig, scherp waar kon en altijd naar waarheid, 

mateloos  bezorgd om en wakend over gezondheid en geluk van moeder,

van ons en van de kleinkinderen;

Vader,

we hebben je – tegen moeder -  nooit anders horen spreken dan met zachte stem

in de taal van de liefde en met woorden vol vertrouwen.

We lazen, niet zonder afgunst, in het teder gebaar, in de twinkel van je blik,

in die schalkse glimlach of in die gekunstelde zoen

jullie unieke verhaal van een romance zonder eind;

Vader,

je zacht spreken wordt nu een stil gefluister,

waarnaar  wij, in lengte van dagen,

binnenskamers zullen blijven luisteren

+ Robert Gheysen 
19 november 1929 - 6 maart 2017