GETELD. Voorbij halverwege de bloei is nog altijd volle bloei...

Vorig jaar was er nog twijfel, maar nu staat het vast: we hebben, met 56 op de teller, nu wel zeker de helft achter ons. We zijn hoe dan ook voorbij halfweg.

Taarten zijn op dagen als deze niet veraf en de verleiding is groot om dan op zijn toogfilosoofs het leven met een taart te vergelijken.
De helft hebben we achter de kiezen. We weten hoe ze smaakt, we hebben ervan geproefd. De honger is inmiddels gestild. Als we er dan toch nog in bijten, dan is dat louter nog omwille van de goesting.

Alleen... we worden er niet meer beter van. Dat is duidelijk. We weten zelfs met zekerheid dat we, als we doorzetten, er ziek van worden en dat we er uiteindelijk niet het bijltje maar de taartschep bij zullen moeten neerleggen. Van het lange leven wordt een mens ziek en gaat hij zelfs dood. Daar moeten wij ons dan en niet eerder bij neerleggen.
Maar... zover is het dus nog niet. We hebben nog een helft te gaan. De betere helft? Wie al eens van een taart proeft, weet dat er geen betere en slechtere helften zijn. Ze smaken eender. En met een beetje geluk liggen de kersen liggen gespreid over alle helften...