Passa Porta festival Imagine: te veel en net daardoor te weinig

"Ik wou dat ik er zo een had", zei dé kortverhaalschrijfster van het ogenblik, Lydia Davis. Ze had het over mijn ex-libris in de twee vertaalde boeken van haar die ik haar over de tafel schoof om te signeren. Ik vond het aandoenlijk: zij heeft zo veel - een onnavolgbaar talent voor het ultieme kortverhaal, succes in diverse taalgebieden - en zie... zij mist een ex-libris.

Een Brusselse dame die het gesprek zijdelings volgde, vond de ex-foto - zo zei ze dat - ook bijzonder. Ex-libris, corrigeerde ik beleefd. Juist, zei ze, terwijl ze aan haar vriendin probeerde uit te leggen wat de bedoeling was van die ex-libris. "Maar dat is toch geen foto..." reageerde die vriendin. "Nee, en ook geen ex-foto..." Intussen signeeerde Lydia Davis consciëntieus verder.

Bescheiden

Dat is het Passa Porta-festival ten voeten uit. Als lezer ontmoet je er je favoriete auteurs, haast van over de hele wereld en aan de signeertafels, in de wandelgangen, bij het stoeproken of aan een onvast dranktafeltje raak je voor je het weet in gesprek met een van de auteurs die tot dan onbereikbaar bleken.
Opvallend trouwens hoe we de grote lady van het kortverhaal keurig zagen aanschuiven om het slotinterview met Julian Barnes in de indrukwekkende en volgelopen grote zaal van de Bozar - de Henry LeBoeufzaal - bij te wonen.

Ook A.S. Byatt en haar door-en-door Britse man zochten vlak voor het interview begon nog een plaats in de grote zaal. De Britse auteur ging achter ons zitten, haar man  hielp ik aan een plaats naast mij. Na de lezing wachtte Lydia Davis, net als ons, keurig aan de signeertafel op de komst van Julian Barnes. Het interview van Annelies Beck met Julian Barnes was boeiend en leuk, maar haar interview in De Standaard der Letteren - waarin ze met de auteur op stap gaat door Brussel - was achteraf nog zo interessant.

Handtekeningen

Natuurlijk maak je van zo'n festival dankbaar gebruik om zoveel mogelijk boeken van je favoriete auteurs te laten signeren. Het is een vreemdsoortig iets. Je boeken krijgen - voor jezelf vooral - een meerwaarde: de auteur schreef er eigenhandig zijn naam in. Niet meer en niet min. Soms met een boodschap, meestal zonder. Begrijpelijk: de man of de vrouw in kwestie schreef het hele boek al,  zwoegde daar ongetwijfeld maandenlang aan en dan verwacht een onbekende lezer nog eens dat de man of vrouw in kwestie nog iets persoonlijks bedenkt.

Ik vermoed dat voor de meeste auteurs zo'n signeersessie een noodzakelijk kwaad is, iets waar ze liever aan zouden voorbijgaan, maar onder druk van hun uitgever, van de boekhandelaars en niet in het minst van de lezers dan toch maar eventjes aan zo'n gammel tafeltje gaan aanzitten.
Schroom en schaamte overvallen mij nogal eens als ik met de boeken bij de auteur kom.  En nog meer schroom en schaamte is er tegenover de auteur die net naast diegene zit aan wie ik de boeken voorleg. Omdat het om een Vlaamse auteur gaat, die wij wel vaker kunnen ontmoeten, heb ik zijn boeken dan bijvoorbeeld niet meegezeuld. En dan lijkt het wel of wij die man of vrouw zomaar achteloos negeren...

Jan 'Bib' uit Harelbeke is er steevast op zulke auteursontmoetingen, samen met een viertal 'soortgenoten': uit de zware tassen die ze meezeulen, diepen zij dan niet één, geen twee of vier, maar gemiddeld bijna 10 boeken op die ze gesigneerd willen zien. De zondag van het Passa Portafestival had Jan 'Bib' er zo'n 26 boeken gesigneerd gekregen!