Kantlijnnotities

  Er was alleen het geruis van herfstbladeren, gisterenochtend. Eerst nog in het licht van een wazige volle maan, maar toen de dag aanbrak, hielden ze niet op met ritselen. Het wordt, dacht ik, een dag van stilte, niets zal het flirterig ballet van de herfstbladeren overstemmen en w e zullen kunnen luisteren naar het gefluister van zij die ons verlieten. Banbliksems Maar toen begon het. Het kwam van overal aangewaaid en het werd almaar luider en harder.   Over koopzondagen. Over funshoppen dat mensenmassa’s mobiliseerde. Hoe durven ze, werd geroepen vanop de kansels van de nieuwe kerk. En we riepen mee. De nieuwe pastoors, aangevoerd door kardinaal Mgr. J. Van Tweet , antwoordden met een mortiervuur aan banbliksems. En toen gingen ook nog eens de Breydel en De Coninck van ons politiek bestel giftig in het verweer. Zo'n dag dus En dat allemaal op een dag dat ik eigenlijk had willen luisteren naar de stemmen uit de nevels van ons leven. Op een dag dat op honderden kamers ...

 Het is opnieuw uitgegeven, precies honderd jaar nadat het voor het eerst werd gepubliceerd. Of er nog een groot publiek voor zal zijn, betwijfel ik. Maar de aankondiging voerde me meer dan een halve eeuw terug. Naar het huis van mijn oudste neven. Het boek stond bij hen in een vitrinekast in hun woonkamer. Achter het groen gekleurde vitrineglas stond een kleine rij boeken. Maar vooral De Witte van Ernest Claes vond ik bijzonder. Kwam  het door de populaire tv-reeks van De Heren van Zichem die we in die jaren - de jaren zestig was dat - of kwam het door de merkwaardige cover - de kaft noemden we dat toen - van het boek? Ik weet het niet meer. In elk geval leek het alsof er een magneet in dat boek stak. Waardeloos De kans dat we zelf het boek in huis zouden halen om het in een kast te plaatsen, was klein. Niet dat mijn ouders hun neus ophaalden voor het lezen van boeken, verre van. Maar boeken haalden we in de bibliotheek, niet uit een boekenwinkel. Er was een uitzondering: de ...