Seringen

Het was een van die dagen dat de wereld zich had verschanst

en verkrampt van angst zijn adem inhield

Ze zagen een merel die op de hoogste twijg

van een veel te laagstammige appelaar zijn lied zong,

hetzelfde als dat van ’s ochtends, een ander kende hij niet.

Tussen twee palen, op een draad onder spanning, waren net twee tortels

geland, ze raakten niet uitgekoerd over hun adembenemende duikvlucht

Zij luisterden maar begrepen ze niet.

De seringenstruiken stonden op hun Goede Weeks in paars en wit in bloei

en geurden naar de vergane zoete weelde van een ouderwets lustprieel.

Langs een landweg van vergankelijkheid was het,

waar zij wandelden, ergens tussen gisteren en hier.