GEHOORD. "Als ik die man tegenkom, schiet ik 'm dood." De vrouw luisterde onbewogen...

"Ik ben elke dag bang. En daarom zeg ik je, als ik die man tegenkom, schiet ik hem dood. Ik meen wat ik zeg, weet je dat?" De man zei het met een overslaande stem. Ik schrik. En kijk naar de tafel naast. De man heeft het lastig. Ze handen trillen. De vrouw tegenover hem blijft onbewogen. Bijna-vijftigers, schat ik. Nederlanders. Ze wachten in een koffiebar op Schiphol, vlak tegenover een Arrival-poort. Ik had net de krant opgeslagen. Wou het paginabrede interview met Peter Buwalda in De Volkskrant lezen, maar het gesprek naast me leidt me voorgoed af. Ik sla de krant dicht.
"Echt waar," herhaalt de man, "ik maak hem af." De vrouw laat 'm zeggen. "Je bent nu een en al emotie, weet je", zegt ze. Haar houding stelt me gerust. Ze kent 'm, zij heeft 'm eerder al dat soort dingen horen zeggen, denk ik.
"Pas op," zegt de vrouw rustig en ze wijst naar boven. "Straks valt er iets op je jasje." Boven de man, in luchthavengebouw, houdt een mus het tafeltje in de gaten. De man glimlacht voorzichtig, draait zijn stoel wat opzij en sluit dan even de ogen achter de dikke brillenglazen. Een gewapend duo van de marechaussee patrouilleert voorbij. Ze laten het koppel ongemoeid.

FURIEUS

"Waar blijf je?" Het is de Geliefde die belt. "Ik sta hier buiten de luchthavenhall op je te wachten,"
zegt ze. Ik probeer een moord te voorkomen, wou ik antwoorden. "Ik kom naar je toe", zeg ik, terwijl ik nog even naar de man naast me kijk. Gevaarlijk ziet hij er allerminst uit, vind ik. Hij zal zijn plan niet uitvoeren. Mannen met overslaande stem doden niet.
 
Eerder op de dag, bij een tussenstop in een tankstation, eveneens aan een koffietafel, had ik een Italiaanse jonge man zichzelf horen verdedigen met ook zo'n overslaande stem. Het onmiskenbaar Italiaans meisje met wie hij op reis was, was het met heel veel heel hard oneens met hem. Haar gebaren, die tot ver over het tafeltje reikten, en de hardheid waarmee ze sprak lieten daarover weinig twijfel. Ze raakten er niet uit. De mensen achter de toog keken in hun richting, maar dat hinderde het meisje niet. Ze raasde door. De jongen leek te krimpen, ik besloot op te stappen nog voor hij helemaal onder het tafeltje verdween.

HEFTIGE TIJDEN

En nog was het niet afgelopen. Op de terugweg van Schiphol, net voorbij Antwerpen, houden we nog eens halt, voor een drankje. Komt daar ineens een bruid binnengestapt, in wit en kamerbreed ornaat met een schare mannen, helemaal in zwart kostuum. Een van de vrouwen heeft een armband om, met daarop de Turkse vlag. Geen van ons heeft zin in een trouwfeest. We stappen op en gaan door.

Een moordplanner, een echtelijke ruzie én een bruidsstoet. "Het zijn heftige tijden, hier," zeg ik tegen de Geliefde. "Vind je?", vraagt ze. Ze was de voorbije dagen nabij een Syrisch vluchtelingenkamp in Jordanië...