IN MEMORIAM. Moeder, je leven was een milde mozaïek van het kleine, goede gebaar

“Moeder, waar ben je?” riepen wij indertijd wel eens.
“Hier,” zei je dan. Hier was je altijd. Voor ons, voor vader, voor de kleinkinderen.

Nooit veraf, altijd nabij.

Onopvallend. Een beetje zoals een najaarszon:

warm maar niet verschroeiend

als licht dat nooit verblindt, maar streelzacht kleurt…

Je hield je ver van grootspraak, 

met nuchter gemak doorprikte je aanstellerij,

Je leerde ons dat het goede gedijt in de luwte, 

dat schaduwbloemen ook bloeien,

misschien minder uitbundig, maar sterker en steviger;

Je maakte van je leven, moeder,

een milde mozaïek van het kleine, goede gebaar.

“Moeder, waar ben je?” vragen wij nu in de herfst van ons leven.

Hier, horen wij je zeggen terwijl je wuift  naar de warmrode gloed

waarin de gezonken najaarszon ginds aan de einder nazindert.

In die gloed van jou, moeder, voelen wij ons gekoesterd, morgen,

overmorgen en alle dagen die nog komen

Godelieve Vandewalle, zachtjes ingeslapen maandagavond 24 september 2018