ERVAREN. En ineens beseffen we dat we minder ouder zijn van maar vooral ouder dan onze kinderen...

Het gebeurt niet meer zo vaak - eigenlijk alleen nog uitzonderlijk - dat we een hele dag op stap zijn louter en alleen in het gezelschap van een van de kinderen. Dat overkwam mij begin van de week. Een dagje Nederland met de zoon, intussen een late twintiger. Waarheen reizen we precies, hoelang denken we onderweg te zijn, waar en wanneer plannen we onze middaglunch en wat willen we precies bezoeken in Nederland. Het gesprek is aanvankelijk een parlando, een  onschuldig 'en passant-gesprek' zoals dat van  reizigers die door toeval mekaars gezelschap zijn.
Maar zonder dat we het beseffen of bewust willen, worden toon en inhoud ernstiger en blijven we al eens bij een onderwerp steken.

MILDER BIJ DE TIJD
Hij is milder over deze tijd, over de mensen dan ik ben, stel ik verrast vast. Hij leest me de les over verdraagzaamheid en ik verdedig mij en noem - weliswaar onuitgesproken - zijn tolerantie een vorm van onverschilligheid. Fout, moet ik naderhand toegeven. Dit is zijn tijd, dit is meer zijn samenleving dan die van mij. Hij staat er midden in, hij weet er zich in te wentelen, hij  'leest' de vreemde stad sneller, efficiënter en doordachter dan ik het kan. Hij begrijpt wat en waarheen ze met die stad willen, terwijl ik mij geregeld vol onbegrip erger aan zaken, aan houdingen en aan woorden en zinsneden die mij zo niet onbekend dan toch op zijn minst vreemd en soms zelfs absurd overkomen.



RANDVERSCHIJNSEL

Het is niet de eerste keer dat het gevoel mij overvalt, maar het was er nadrukkelijker dan eerder. We schuiven langzaam naar de rand, naar de marge van een samenleving waarin anderen het voortouw aan het nemen zijn. Er wordt nog wel naar ons geluisterd, maar meer dan vroeger volgt een - vriendelijk, maar niet mis te verstaan - hoofdschudden en een - dat beelden wij ons in - begripvol glimlachje. Ineens beseffen we dat we voortaan anders dan voorheen ouder zijn. Minder ouder van en meer ouder dan onze kinderen.  We zulllen dat vooralsnog niet toegeven, al beseffen we dat we daarmee het tij niet meer keren.