HERINNERD. Voor het eerst naar het college. Op een kleine fiets die nog te groot was....

Foto Lucien Vandenbroucke

Kleine jongens, grote verwachtingen.
Hoe groot was ik? Ik weet het niet meer. In elk geval niet groot genoeg om me probleemloos op een mannenfiets te hijsen. Klein dus. Te klein. En dat was een probleem. Want wie naar het college wou, reed op een mannenfiets. Niet dus.


EEN OPSTAPJE

De fietsenmaker bracht soelaas. Er waren immers fietsen met een
frame dat leek op dat van een mannenfiets, maar het was net iets kleiner. Daar moest het wel mee lukken.
Als we de fiets heel schuin lieten overhellen, slaagde ik erin om mijn been over de dwarse buis te gooien. Maar zodra een zware boekentas onder de snelbinder zat, lukte het niet meer. Ik ging onderuit.
Dé oplossing was gauw gevonden. Aan de garagepoort legde moeder een dikke, forse betonnen tegel. Een opstapje dus. Makkelijk.  Alleen... 's avonds, op school, was er geen zo'n opstaptegel. Maar dat probleem, dàt zouden we daar dan wel oplossen.

HANGFIETSEN

Foto Lucien Vandenbroucke

Het weer was, voor een vroege septemberochtend, goed. We fietsten vlot - vermoedelijk in groep - naar Izegem. Het Sint-Jozefscollege had meer dan één ingang, er was er een aan de voor- , de achter- en aan de zijkant. Oudere leerlingen met wie we van ons dorp richting Izegem fietsten, wisten me te vertellen dat de eerste jaars de ingang aan de achterkant moesten nemen. En dat de fietsen van de latinisten in de garages moesten worden gestald. Niet zomaar in een rek, nee, ze moesten aan een rek worden gehangen. Dat was iets nieuws: de fiets de haak hangen. Een klus, die in de nerveuze drukte tussen al die nieuwkomers, een behendigheid vergde waarover wij - helaas alweer - niet beschikten.

"BOER"
Op de speelplaats liep één volwassene, de studiemeester. Na heel wat geaarzel liepen we op hem af en vroegen hem waar we moesten zijn voor de zesde Latijnse. De man keek met een strenge blik op ons neer. Hij had een metalen kruisje op de revers van zijn jas.

"Boer", zei hij.
Boer? Hoezo boer? Ik dacht dat ik verkeerd had begrepen en herhaalde mijn vraag.

Foto Lucien Vandenbroucke

"Eerwaarde", zei hij. "Je spreekt me aan met eerwaarde en dan stel je je vraag. We zijn hier beleefd. Begrepen?"
"Ja", zei ik ongeduldig.
"Ja?"
"Ja, eerwaarde," stamelde ik. Hij gaf antwoord, nam een fluitje uit zijn jaszak en floot drie keer heel lang.
Er vormden zich rijen, hij wees mij de rij van de Latijnse aan. De eerste schooldag kon beginnen.

In de brochure 2015-2016 van de Prizmaschool campus brengen ze een impressie van de eerste schooldag anno nu. Met beelden van alleen maar lachende kinderen. Zelfs scholen kunnen wijzer worden. Al hebben we daar heel lang aan getwijfeld.