GEPROBEERD. Vakantie-experiment: hotel-ochtend in eigen tuin

De ochtend was nog jong, de buurt nog in slaap, de zon nog aarzelend en haar licht nog timide. De kranten hadden we al gehaald, de bakker had ons brood al gesneden...
We zouden ons op hotel wanen, zodra we, zoals het wel eens gebeurt in een zuiders vakantieoord, het terras hadden schoongespoeld en het ontbijt met dampende koffie en kranten hadden buitegenstald.

OVER PADEN VAN HAKSELHOUT
We liepen in de tuin alsof die niet van ons was. We keken met ogen van vreemden, naar half verwelkte bloemen, naar uitgebloeide struiken, waarvan we deden alsof we naar de naam ervan moesten zoeken,  we liepen over paden van hakselhout en voelden ons ineens vederlicht.

We merkten voor het eerst sinds enkele weken weer het winterkoninkje aan de vijverrand en - daar hadden we de voorbije dagen niet naar geluisterd - we hoorden het klateren van het door groen overgroeide vijverwatervalletje.
Tussen de bomen snoven we al wat herfst uit de humus en lieten we ons verrassen door de kreet van een opvliegende groene specht. Een 'allenige' fluiter ving onze blik in de kruin van een van de platanen... We plukten als een diefachtige passant de late framboos  en - anderen zijn er niet - lieten ze ongegeneerd smakkend in de mond verdwijnen. We lieten onze stappen ritselen langs de veel te vroeg afgestorven kastanjebladeren en weigerden eraan te denken dat we straks we zelf bijeen moeten harken.
We lazen berichten in de krant die we anders zouden overslaan, we stelden ons het interview met Nina Weijers in een van de kranten in een live-versie voor, alsof we de auteur hier toevallig op het 'hotelterras' aantroffen en in gesprek met haar raakten...

VERBEELDING
Vakantie is verbeelding, dachten we. We kunnen er rouwig om doen dat we daar pas achterkwamen aan het eind van onze vakantieweken, maar dat waren nu eens niet van plan. We waren op vakantie. We wandelden verder, door de boomgaard en betastten er het jonge fruit dat nog hard voelde en jong bloosde in het milde ochtendlicht.
Vakantie is de kunst van kijken, dachten we ook nog. Misschien moeten we ook wat vaker naar ons eigen hebben en doen kijken met de ogen van een ander. De kans is groot dat we die ander dan beter begrijpen. Dachten we. Net zolang tot één van de buren zijn grasmaaier op gang trok...