De magie van een muziekkorps op straat...

-
Het heeft iets van een anachronisme. Een muziekkorps op stap op straat. Niet om een stoet te begeleiden, niet om een of andere inwoner te huldigen of een andere feestende vereniging te begeleiden. Nee, het muziekkorps van Winkel was vanmiddag op stap om zichzelf en de collega's uit het Duitse Warburg te laten zien en vooral te laten horen. En dan is een muziekkorps op zijn best.

We zien wel eens een harmonie of fanfare op televisie voorbijstappen en dan neemt de cameraman doorgaans een schriel mannetje in beeld dat al wat slijtage laat zien van het onwezenlijk torsen van zo'n bastuba. Of hij neemt een close up van schuivende voeten die het marstempo zoek raakten of - dat is ook zo'n clichébeeld - de dwangmatig kauwgumknabbelende grosse caisse-man...

Homogene harmonie

Niets daarvan vanmiddag. Dat zag je niet alleen, je hoorde het ook. Wij hebben hier in het dorp het geluk - ook al kunnen we er op straat niet zo vaak van proeven - dat we een muziekvereniging in huis hebben die muziek hoog in het vaandel voert.  Je kan het al van ver horen of met zo'n harmoniekorps kwaliteit op stap is of dat het vooral om goedbedoelde maar anders klinkende folklore gaat. 
De wind speelde vanmiddag in ons voordeel. We konden het korps al van ver horen en het maakte indruk. Hoe anders dat dit is, valt moeilijk te beschrijven. Homogene klank, dat zeker - je hoort een groep blazers, een groep bassen, een groep kopers,  je hoort... een harmonie.

 

Magische macht


En toch maakt zo'n korps op straat niet alleen met de muziek indruk. De wijze waarop de muziekkapel de straat inneemt, laat voorbijgangers zelden onberoerd. Tenzij ze als een zootje ongeregeld zich een weg banen, maar doorgaans doen ze dat niet. Nee, ze nemen gedecideerd de hele weg in  beslag, het verkeer moet opzij of wordt stilgelegd. Niet luisteren, niet kijken lukt niet.  Het is de magische macht van een muziekkorps op straat. Een anachronisme dat we best wat koesteren. Het lokt mensen naar buiten, het kleurt een buurt, een dorp, een stad.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

GEZIEN. Zwarte Kat, niet zomaar een kopje...koffietafelerfgoed

-
Afbeelding
Ze stonden in de vitrinekast van mijn nichtje Pauline. Twee kopjes op een schoteltje. Op de kopjes het logo van een koffiemerk waarvan ik het bestaan vergeten was. De kopjes komen uit de kast van wijlen mijn moeder. Te frivool en zeker te fragiel voor dagelijks gebruik, zagen we ze alleen op zondag op tafel verschijnen. Al werd dat geleidelijk afhankelijk van het aantal bezoekers. De kopjes sneuvelden immers gemakkelijk. Duur waren ze niet . Moeder had ze verzameld. Ik vermoed eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig, met punten op de verpakking. Of er ook schoteltjes voor het gebak bij hoorden, herinner ik mij niet meer. Er werd veel bijeengegaard, indertijd. Sparen was de boodschap, wat dan ook. Artis Historia-prenten waar uiteindelijk niemand naar om zag zodra we ze in huis hadden,  er viel ook wat met Soubry te verdienen, al weet ik al lang niet meer wat. De chocoladerepen van Jaques leverden wel interessante prentjes: over het Land van Herve, over de Condroz, over het
Meer lezen

GELEZEN. Sinterklaas: open brief van Nicodemus naar aanleiding van de Pietenkwestie

-
Afbeelding
Aan al wie het lezen wil, aan allen die de tradities hoog  in het vaandel voeren en aan alle overzoenlijken, U kent mij niet, vrees ik. En hoewel ik u volkomen begrijp, betreur ik het. Misschien, heel misschien herinneren uw ouders mij nog. Mijn naam is Nicodemus. Zegt u dat iets?  Nee? Jammer. Maar vraag het eens aan uw ouders. Als ze heel diep nadenken zal hen het beeld dagen - hoop ik - van een man in pij, zonder mijter, zonder staf, die de Sint mocht vergezellen. Samen met een van de Pieten. We waren met zijn drieën als we halfweg november de kinderen thuis bezochten. SCHRIFTGELEERDE Piet droeg de zak, ikzelf mocht het Boek van de Sint torsen en het hem aanreiken zodra hij  bij de kinderen thuis hun rapportje voorlas. De wensen van de kinderen mocht ik dan weer noteren in het Boek. Ik was niet voor niets een 'schriftgeleerde'.  Dat waren leuke tijden, herinner ik mij, met veel plezier. Het is me nog altijd niet duidelijk waarom ik ineens niet meer mee hoefde op Sinte
Meer lezen

GESCHREVEN. Eigenlijk zijn het ouders die hun kinderen een nieuwjaarsbrief moeten schrijven...

-
Afbeelding
Nieuwjaarsbrief van een vader aan zijn dochter en zoon... (Foto RN) We hebben het nooit eerder in vraag gesteld en vinden dat niet alleen vreemd maar betreuren het ten zeerste. Waarom verlangden wij indertijd van jullie dat je nagelbijtend van de zenuwen - want een verspreking is zo gebeurd - aan ons op Nieuwjaardag - met averechtse ooms en bemoeizuchtige tantes in het publiek - jullie wensen voor het nieuwe jaar voorlazen? In klas voorgekauwde kost, die elk jaar weer wordt opgewarmd en amechtig wordt geserveerd, dachten jullie over de brieven. En gelijk had je. Het hoorde niet, maar het gebeurde. Traditie, weet je wel. WARME WERELD Tradities zijn er om in vraag te worden gesteld. Dat weten jullie intussen. En zie, liever laat dan helemaal niet, doen we het... en we kunnen niet anders dan vast te stellen dat het al die tijd eigenlijk andersom moest. Het zijn ouders die hun kinderen alle goeds mogen toewensen. En dat doen we, ook al weten we niet zo goed hoe we dat 'all
Meer lezen