Kantlijnnotities

Foto Sabine Deknudt "Hoelang is het geleden, denk je?" vroeg de fotografe me. "Ik vermoed een jaar of twee", aarzelde ik. "Het is ruim vier jaar geleden. Zo snel gaat het," zei ze, terwijl ze de fotoreeks op haar pc aan het zoeken was. Van november 2012 was het geleden. Het bezoek van Karl Ove Knausgard aan het boekenhuis Theoria in Kortrijk, toen nog in de Onze Lieve Vrouwestraat. IN DE ETALAGE Bijna zolang was het ook geleden dat de Kortrijkse fotografe in de etalage van Theoria haar foto's van de ontmoeting met Karl Ove Knausgard - geïnterviewd door Roderik Six - had laten zien. Met de vermelding dat de hele reeks bij haar in haar galerie te zien waren. Bij de signeersessie had ik toendertijd gemerkt dat zij foto's nam terwijl de Noorse auteur mijn Knausgards signeerde en kort met mij sprak. IJDELHEID Foto's Sabine Deknudt in Boekenhuis Theoria  Maar vreemd genoeg, ik had haar daarover niet durven aanspreken. Iets weerhield...

Het zijn die ochtenden als de woorden van je adem mij wekken en jouw gedachten transparant in het tegenlicht van de dag  dansen met de dromen die ik in verloren gewaande nachten voor je ving Het zijn die avonden als jij je handen vrij spel geeft om die van mij te warmen terwijl je mijn gezicht laat schuilen achter het gordijn van je haren en jouw honger mijn dorst verdringt tussen berg en dal van lijf en leden En het zijn al de dagen tussen die ochtenden en die avonden van liefde een leven lang Jan Gheysen Valentijn 2017

Er zijn zo van die vlokken die zich laten volgen, andere vlokken vluchten, vallen geluidloos en verdwijnen zonder roem en er zijn van die vlokken die zouden willen zweven, ze  dwarrelen van hier naar daar maar gaan dan niet anders dan de andere benedenwaarts verloren  spoorloos zonder een zweem van verleden

Het zijn die ochtenden als de woorden van je adem mij wekken en jouw gedachten transparant in het tegenlicht van de dag  dansen met de dromen die ik in verloren gewaande nachten voor je ving Het zijn die avonden als jij je handen vrij spel geeft om die van mij te warmen terwijl je mijn gezicht laat schuilen achter het gordijn van je haren en jouw honger mijn dorst verdringt tussen berg en dal van lijf en leden En het zijn al de dagen tussen die ochtenden en die avonden van liefde een leven lang  JG Valentijn 2017

Mijn vertrouwde slagerij gaat drie weken dicht. We gunnen het slagersgezin uiteraard elke vakantie die het neemt, maar de tijdelijke sluiting van het vertrouwde huis zet altijd een domper op ons humeur. Natuurlijk, er zijn nog slagers in het dorp en er zijn hyper- en andere markten die net zo goed vlees in hun rekken hebben liggen. Maar het is ander vlees, het smaakt en proeft anders en voor ons is wat dat betreft anders zelden beter. VOL-AU-VENT Vanmorgen bracht de aankondiging van de sluiting een jonge vrouw in de problemen. Haar bejaarde vader was door ziekte geveld en kon het huis niet uit. Ze zou voor de komende weken het vlees voor haar ouders bestellen, maar kon zo, voor de vuist weg, niet meteen zeggen wat haar ouders doorgaans achter de kiezen nemen. "Ik weet dat je vader vol-au-vent lust," zei de slagersvrouw. "Misschien kan je een voorraadje daarvan inslaan?" suggereerde ze aan de jonge dame. "Ja, da's waar, nu het je zegt. Goed idee. Geef ...

We vonden het oubollig, totaal voorbijgestreefd. En bovendien hekelden we de instanties:  het ‘ouderlijk gezag’, de school, de Kerk die ons de vastenregeling oplegden. Een ‘versterving’ doen, werd het vasten toen ook wel genoemd. Dat was niet alleen deugdzaam, het was ook gezond. Voor het lijf én voor het karakter. Zeiden ze ons. Alleen op zondag mochten we de 40-dagen-ellende even vergeten en konden we één van de opgepotte snoepjes proeven, rookten onze vaders een schamel sigaretje of een cigarillootje. Voor onze moeders had de zondag in die veertigdagentijd allicht een niet al te rijkelijk belegd gebakje in petto.  Zodra de Kerk aan invloed inboette en de wereld vrijer, drukker, complexer en veelkleuriger werd, deemsterde de drang naar boetetijd weg. We hielden er ocharme alleen nog wat folklore, het halfvastencarnaval bijvoorbeeld,  aan over. VOEDSELGOEROE'S Maar kijk, tijden veranderen en wat Kerk en ouderlijk gezag niet langer konden ...