Kantlijnnotities

We hebben het niet verslapen, dat extra uur vannacht. We houden het onszelf tegoed . En toen we vanochtend de vogels hoorden, dachten we ineens: we verdelen het winteruur over de hele week, i n momenten van vijf minuten extra.   Om te luisteren. Naar vogels, naar bomen, naar het vallen van de noten, naar het happen van vissen, naar het getokkel van de specht, naar simpelweg stilte... Er de eerste 5 minuten hebben we inmiddels al geconsumeerd. Ze gingen naar de vogels in de tuin... Nog niet de bonte specht en al evenmin de vinken, maar de roodborst liet van zich horen, vanochtend, de hele week al.. . NESTKASTGEHEIMEN Intussen maken we kennis met de nestkastgeheimen van de mezen. Het nestje lijkt alweer klaar voor de volgende lente, het bedje is gemaakt. Van mos, van duivenpluimpjes merken en zelfs van een dotje poezenpels. Op die manier maken ze hun vijanden van nut. Maar bij nader onderzoek blijkt het toch best om het nestkastje schoon te maken. Onder het mezenbed krioe...

  Met bolle wangen vangen ze lucht en blazen ze bellen  in duizend en een kleuren. Heel even  zijn ze er weer,  als de uitgelaten kinderen van toen, toen ze hun volwassen leven nog ver droomden

Hij zei het bij wijze van grap, al bedoelde hij het ernstig. Doodernstig, zei hij, dan wel weer knipogend. “Ze spreken hele dagen over euthanasie, een mens zou haast verlangen naar een ouderwetse dood die ons verrast. Een waarvoor je zelf geen moeite hoeft te doen ”, had hij gezegd. Hij had mooi praten, vonden wij, hij was 93 en had uiteraard zijn toekomst achter zich. Maar we begrepen hem.  PERMANENT De voorbije weken, maanden en jaren was en is er haast onophoudelijk een debat gevoerd over euthanasie. Bijna permanent werden en worden we bestookt met meningen, cijfers, leeftijden, onderzoeken, eisen, getuigenissen, tegenkantingen over en verzet tegen een zelfgekozen levenseinde. Wat zegt dat over de samenleving als zij zo focust op de wijze waarop we afscheid nemen van die samenleving? OBSESSIE Het heeft, denken wij, ook te maken met onze gedrevenheid om over alles en iedereen de regie in eigen handen te nemen. Het is, zonder overdrijving, een obsessie die de 21...

Het stond, golvend, in een eiken schouwbalk gegraveerd, thuis bij een schoolmakker: Wie de kern wil smaken, moet de note kraken . Zijn vader, in een bruine stofjas boven hemd met das, zware bril, zwarte pijp tussen de tanden, liet zelden na ons er met een doorrookte stem belerend op te wijzen. Hij verdacht ons ervan dat we nog maar weinig noten hadden gekraakt in ons jonge leven en dat we dat in de toekomst evenmin van plan waren. Dat hij misschien gelijk had, vonden we toen nog geen reden om hem dat gelijk ook te gunnen. Er haperde iets aan de spreuk, vond ik, toen en nu nog altijd. de vrucht wil smaken, moet de note kraken, leek me een beter alternatief. Omdat het een heel karwei was om dat in die eiken balk te corrigeren, zweeg ik erover, toendertijd. Het woord 'kern' vond ik net zo passend in die zegswijze als een tijdloze keukenstoel in een 19de eeuwse huiskamer. Wie Ik dacht eraan toen ik van het weekend in de tuin noten aan het rapen was. Er lagen er meer dan ik h...

Het Rustpunt in Barneveld We waren niet angstig , maar helemaal op ons gemak, nee dat waren we ook niet. En al vrij gauw bleek dat ook terecht. We hadden het nochtans vooraf allemaal keurig gecheckt: de normale reistijd, mogelijke omleggingen door wegenwerken, filetijden en de ongevallenkansen.Vijf uur voor een afstand van 264 km leek ons een ruime reistijd met een milde marge.   GROEIENDE ANGST Kortrijk, Gent... het verkeer viel mee - om 6 uur 's ochtends hadden we niets anders verwacht - en we konden gezwind voortmaken.  Alles hadden we onder controle. Tot... vlak voorbij Lokeren. Een ongeval. File, meldde de autoradio. Onze gps luisterde mee en stuurde ons meteen richting afrit. Knap, vonden wij. Net zo lang tot we vaststelden dat onze 'geleider' de afstand tot onze bestemming niet hielp verminderen maar liet oplopen. Of we de afspraak met de psychiater in Barneveld zouden halen? De spanning steeg, we vroegen ons angstig af: wat als? We hadden alleen het telefo...

Het mag volgende week dan wel weer wintertijd zijn, aan winterslaap is het buitenleven lang nog niet toe. Integendeel.    De regen van de voorbije dagen heeft al wat zich, geteisterd en gemarteld door een meedogenloze droogte, verschrompeld in zichzelf had gekeerd,  een forse scheut joie de vivre geserveerd en kijk, voor wie het wil zien, worden het nog stralende herfstdagen , zelfs zonder zon.  De laatbloeiers geven zich nog niet gewonnen en glanzen en glimmen schaamteloos van zoveel onverhoopt geluk.  Paddestoelen geven zich bloot, schimmels en zwammen kruipen uit rottende krochten van halfvergane stronken en stammen.  Alles leeft, onverholen uitbundig , alsof ze het niet willen weten, de laatbloeiers, dat ze al heel binnenkort, zodra de vorst zich meldt, staande zullen sterven. 

"We hebben het bijna rond," zei ze en zonder schram of stoot, zonder schreeuw of kreet,  maakte ze zich, zichtbaar opgelucht, los  uit het takkenbos en schoof, bijna vol van zichzelf,  lichtend als een heldere gedachte, door de nacht, verder

Een steelpannetje uit de middeleeuwen? Het had er alleen in beeld de schijn van. In werkelijkheid was het een 'napje' van de eik. Hij - of zij - staat hier naast het raam. Een kwarteeuw geleden plantten we een twijgzame tak van amper anderhalve meter hoog. Intussen reikt de boom voorbij het dak van het huis en strooit hij - of zij, hoe zit dat eigenlijk bij bomen -  zijn of haar vruchten honderdvoudig, misschien zelfs duizendvoudig om zich heen. De kans is heel groot dat de eik ons overleeft, als niemand hem of haar iets doet. Wij zijn de passanten, niet de eik. "EIKELS" "Zo te zien, geen gebrek aan eikels in je omgeving", grapte zoonlief een tijdje geleden. "Wist je dat ze giftig waren", zei ik hem. "In elk geval voor de mens. En voor heel wat dieren ook." "Dat heb je wel vaker met eikels", antwoordde hij. En toch, toch wordt ervan gegeten, merken we. Een aantal voelt leeg aan. In sommige is een gaatje geboord. Van spi...

Een lichtgevend baken  voor het kiemend groen  op een versteend  lava-lijkend landschap  van verhakseld hout...