Kantlijnnotities

Gek. Té gek. Wie staat om 4 uur op om te kijken naar iets wat met moeite zichtbaar is, zich nog veel moeilijker laat vastleggen op het geheugenplaatje van je camera terwijl het op een normaal avondlijk uur nog in zijn volle glorie bijna stond te schitteren? Deze gek dus. Maar... gek ben je nooit alleen. Bij een van de buren in de verte gaat het licht aan. BLOEDARMOEDE Bloedmaan, zo had men het aangekondigd en we zagen foto's op tv, op het net van een bloeddoorlopen volronde maan. Mooi, dachten we, dat willen we in werkelijkheid ook zien. De kans dat we het nog eens meemaken, is gering. Niet dat we ervan uitgaan dat we er over vier jaar niet meer zijn - het kan natuurlijk altijd - maar de kans dat het nachtelijk uitspansel zich schuilhoudt achter een wolkendek zal ook dan niet gering zijn. HELDER Vanmorgen geen wolken. Heel veel sterren en sterretjes en in het zuiden, net boven de kruinen van de hoogste bomen, schoof de volle maan en voor de volle maan die schaduw van onze...

"Nog in de negentiende eeuw had in Nederland en België elke regio of plaats haar respectievelijk zijn eigen tijd. In Arnhem was het eerder twaalf uur dan in Amsterdam en in Luik eerder dan in Brugge." Het is precies halfvier als ik dat lees in het Filosofisch Testament van wijlen prof. Sam IJsseling.  Ik zit in de wachtkamer van de stomatoloog in het ziekenhuis. De Duitser bezetter voerde 1940 in Nederland en later in ander bezet gebied de Midden-Europese tijd in, vertelt prof. IJsseling en ik moet vaststellen dat de tandarts aan die gelijkstelling is ontsnapt. Maar het verschil blijft beperkt, dat is mooi. SLAGERIJ Ziekenhuizen zijn; meer nog dan vroeger, op slagerijen gaan lijken. Je hoort er voortaan ook een 'nummertje' uit een automaat te halen en je beurt af te wachten om je aan te melden. 'En dan nu nog een festivalbandje om je pols', zegt de loketbediende. Ze weet meer dan ik, vrees ik ineens en ik waag het haar hierover aan te spreken. 'Voor ...

Het lag niet aan het weer, hoewel het met onvoorspelbare buien bijzonder leesvriendelijk was. Het lag niet aan het boek, daarvoor was het, als proletarische paperback, te bescheiden uitgegeven, het lag ook niet aan de auteur, hoewel dat heel goed had gekund. Wij hebben hem per slot van rekening bijzonder gewaardeerd,  toen hij vorige week in De Zondvloed in Roeselare ruime, zelfs heel ruime, tijd na het aangekondigd uur - nadat hij bij Canvas misschien wel niet tegen zijn wil, maar op zijn minst dan toch tegen zijn verwachtingen in, langer werd opgehouden dan hem vooraf was meegedeeld - arriveerde om voor amper vijftien mensen over zijn nieuwe boek te vertellen en dat ook nog eens op een bijzonder vriendelijke wijze deed. DROGREDENEN Kortom, we hadden heel wat redenen om ons hier positief over Hotel Rozenstok uit te laten, maar dat waren een voor een drogredenen. Een boek staat of valt niet met de aaibaarheidsfactor van de auteur, met het al of niet gebonden, genaaid of van h...

's Winters gingen de luiken dicht. De blaffeturen, noemden wij ze. En aan de kinderen vertelden we dat de luiken zo werden genoemd omdat ze gesloten werden bij valavond omstreeks het uur dat honden beginnen te blaffen. Vandaar... blaffeturen. Of ze het geloofden? Vermoedelijk niet. Maar vreemd genoeg, als er 's avonds enkele honden beginnen te blaffen, denk ik altijd weer aan de luiken. Niet zonder schroom, want wie zijn eigen verzinsels begint te geloven... BEDOMPTE KNUSHEID Hoewel ik de voorbije dagen niet meteen aandacht schonk aan blaffende honden, doken de luiken weer op. En met de 'blaffeturen' ook het ritueel van het sluiten. Je moest ervoor naar buiten. Vooral 's winters vergde dat moed om uit de veilige, warme knusheid van de kleine woonst in een kille, klamme duisternis te stappen. We sloten de wereld buiten... ...en voelden ons al na luttele minuten opgesloten. En elke keer dat we bij storm en ontij de luiken sloten, zeiden we dat we, als we ooit ee...

Foto Lucien Vandenbroucke Kleine jongens, grote verwachtingen. Hoe groot was ik? Ik weet het niet meer. In elk geval niet groot genoeg om me probleemloos op een mannenfiets te hijsen. Klein dus. Te klein. En dat was een probleem. Want wie naar het college wou, reed op een mannenfiets. Niet dus. EEN OPSTAPJE De fietsenmaker bracht soelaas. Er waren immers fietsen met een frame dat leek op dat van een mannenfiets, maar het was net iets kleiner. Daar moest het wel mee lukken. Als we de fiets heel schuin lieten overhellen, slaagde ik erin om mijn been over de dwarse buis te gooien. Maar zodra een zware boekentas onder de snelbinder zat, lukte het niet meer. Ik ging onderuit. Dé oplossing was gauw gevonden. Aan de garagepoort legde moeder een dikke, forse betonnen tegel. Een opstapje dus. Makkelijk.  Alleen... 's avonds, op school, was er geen zo'n opstaptegel. Maar dat probleem, dàt zouden we daar dan wel oplossen. HANGFIETSEN Foto Lucien Vandenbroucke Het wee...