Kantlijnnotities

"Breed maken, Elke." Dat zei de vader tegen zijn dochter. Een Nederlander op de kade, in een 'boothokje', wachtend op een busboot, de vaporetto, in Venetië. We stonden achter hen, tussen een massa, dicht opeengepakte zweetdampende lijven. Veertig graden, volle zon. de vaporetto liet zich nog niet zien, maar lang zou het niet meer duren. Dat dachten niet alleen de Nederlander en zijn gezin, maar ook alle anderen die wachtten. Ineens waren we met zijn alleen naar voren geschoven. Om ons van een van de schaarse vrije zitplaatsen op de boot te verzekeren. JAPANSE AANVAL "Breed maken, Elke", zei de Nederlander. De blik in Elkes ogen liet alvast vermoeden dat zij er meer dan haar vader van overtuigd was dat haar vaders 'breedspraak'  moeilijk met haar spichtigheid samenging. De moeder - kleiner dan de Nederlander en dan hun  dochter en zoon - bekeek het op haar smalletjes, van achter de brede schouders van haar man. "Aanval van een Japanner, links...

Vanavond vernemen wij via onze nieuwswebsite kw.be het overlijden van Etienne Vanherck. Hij overleed aan de gevolgen van een slepende ziekte. Hij werd amper 69 jaar. Het bericht catapulteert ons meteen terug naar de jaren zeventig, naar het Izegemse Sint-Jozefscollege waar hij als studiemeester van de hoogste jaren aan de slag was. TARZAN Tarzan werd hij genoemd. Waar de bijnaam Tarzan precies vandaan kwam? Hij zal het ongetwijfeld geweten hebben en het met veel gebaren en 'in vet' verteld hebben, maar wij weten het niet meer. Zijn imposante verschijning? Wellicht. Zijn stem? Allicht. Hij had een stem als een klok, met een rollende r, hij had - tegen wil en dank - gezag, maar deed daar zelden een beroep op. ROKEN Hij werd in 1972 tot priester gewijd en was dus een vrij jonge priester op het college. Maar hij was vooral een rebelse priester. Geen roomse boord, geen zwart kostuumpak, wel nog een stofjas... Hij was ook proost van de KSA in ons dorp en toen we KSA-leider wer...

Niet langer het weer, maar dé vakantiebestemming is hét gespreksonderwerp bij uitstek. Bij de kapper, bij de bakker en bij de slager. Aan advies, tips en waarschuwingen geen gebrek voor wie er zijn bestemming op de toog gooit. STILTE Vanochtend antwoordde de slagersvrouw uit ons dorp dat zij met het gezin naar Ierland trekken. Ze had net zo goed Kirkuk kunnen zeggen. Het werd ineens stil, heel stil in de slagerij. Ierland? Nat, klamme kilte, troosteloos landschap... wij,  aan de andere kant van de toog, zagen zo de grijze beelden zo van het ene hoofd naar het andere schieten. De slagersvrouw zag het, hield de stilte nog wat aan en sprak toen verlossend: "Ik weet het, maar mijn man wil helemaal geen zon op vakantie". 40 GRADEN "Dan zit je perfect, met Ierland," troostte een van de klanten. Ze noemnde haar vakantieplaats. Ik verstond het niet meteen, wel dat het er heel warm kon zijn. Zo warm - "vorig jaar meer dan veertig graden - dat ze er overdag beter ...

Kilometers van mekaar... Twaalf om precies te zijn. Niet eens zo heel ver, maar toch wel opmerkelijk. Vanavond omstreeks tien uur. We stellen hier vast dat de kat wel opvallend lang uithuizig is en gaan ze zoeken. Katten zoek je weliswaar niet boven aan het zwerk, maar de uitgewaaierde schaapjeswol daarboven, die licht oranje kleurde, trok onze aandacht. Mmm, niet mis. Fotootje dan maar. KRAK DEZELFDE GEDACHTE Twaalf kilometer verderop gaat dochterlief op het terras van haar appartement. Ze kijkt zo te zien op hetzelfde moment hemelwaarts en denkt - zo reconstrueren wij achteraf, aan de telefoon - Mmm, niet mis, die wolken. Fotootje. Wij aarzelen nog even, bedenken een onderschrift en gaan vervolgens een filter kiezen om het beeld wat aan te dikken. Dochterlief vindt haar foto naturel oké en post die op Instagram. Een minuut later volgen wij op Instagram en zodra de foto verschijnt, stellen we vast... TOEVAL? Toeval? Uiteraard. Maar toch... lijken dochter en vader in hun denken ...

We hadden het ooit met Parijs. Ruim vijftig waren we toen we voor het eerst in het centrum van Parijs rond kuierden. En het was niet dat de ene déjà vu na de andere ons overviel, maar toch, bij een aantal monumenten en gebouwen leek het alsof we er eerder al hadden voor gestaan. Waar kwam dat vandaan? STEREOFILMS Van de 'Stéréofilms Bruguière'. Het viel ons ineens te binnen. Niet de naam, wel de doosjes. Blauw en wit. Ze zaten in een oude doos, waarin in de jaren zestig de margarinepakjes staken, zoals die in die dagen geleverd werden voor de winkel. Het waren doosjes met fotonegatieven erin, vaak in sepia, meestal in zwartwit. Dubbele negatieven. De rechthoekige filmstrookjes in een plastic hoesje hadden links en rechts een foto. En er was een kijker met twee ogen. Als je zo'n negatiefje in de kijker plaatste, zag je het monument in 3D. Het was geleden van in onze kindertijd dat we de beelden hadden bekeken. Dat deden we bij slecht weer tijdens de vakantie, op een ver...