Kantlijnnotities

Het heeft er mee te maken dat het precies net zo lang geleden is als ikzelf jaren tel, maar het had me ook zonder die tijdsgelijkenis geïnteresseerd. Al heeft de muziek die bij de film hoort - hebben wij die film ooit helemaal uitgekeken? Ik betwijfel het. Het boek hebben we ook niet uitgelezen - er ongetwijfeld ook mee te maken. De Dokter Sjivago-melodie  is immers meeslepend, suikerzoet en heeft een hoog James Lastgehalte, waardoor ze allicht meer dan ze zelf wil tot het gemeengoed is gaan behoren. We hebben de melodie ooit zelf gespeeld - we herinneren ons in elk geval dat we vrij uitzonderlijk als derde klarinet in het orkest nu eens geen tegentijden moesten spelen, maar met de eerste klarinetten mochten meezingen. Vandaar allicht ook. In elk geval hebben we van het weekend met heel veel interesse de uitgebreide reportage - meer dan 2 volle krantenpagina's - in NRC Handelsblad gelezen. Over hoe de CIA het boek van Boris Pasternak inzette in de strijd met Rusland. CIA, Vatica...

Het is gebeurd. Ze komen niet meer. Niet dat we erop zaten te wachten. Dat deden we 30 jaar lang niet. Ze vielen zo ineens binnen. Altijd op het goede moment, want helemaal onverwacht en net als we het voorbije jaar eigenlijk al haast helemaal waren vergeten. Het jaarboek van Larousse. Op het eerste, in 1980 hebben we gewacht. Het kwam er, toen de Larousse Encyclopedie eindelijk de 'Z' had bereikt. Daar had die encyclopedie jaren overgedaan. Dat kwam goed uit, want de betaling ervan liep op die manier gespreid. Het was immers geen geringe investering, toendertijd en het kostte ons - jong, nieuwsgierig en gek op boeken - heel wat overtuigingskracht om onze ouders ertoe te brengen net zo enthousiast over die Larousse te zijn als wij waren. Maar de encyclopedie staat er, bijna een halve eeuw intussen, met vergeelde bladzijden op een stevig schap dat net te kort blijkt om de 25 encyclopediedelen en de 33jaarboeken en dat al tekenen vertoont van vermoeidheid. Wie zou niet buigen ...

Moeten we mezenbollen blijven hangen of niet? Dat is - of beter dat was - de hamvraag - vet steekt er zeker in, ham allicht niet - waarover we hier ten huize onze hoofden braken. U heeft gelijk, zolang we over zulke kwesties het hoofd mogen breken, gaat het goed met ons. En zo is het ook. Of dat ook zo is met de mezen. Daar was het ons om te doen. Als het jaar in de ijstijd verkeert, is het geen probleem. Dan voederen we mezen, vinken, merels, lijsters, Vlaamse gaaien en spechten graag bij. Maar of het ook 's zomers moet? Intussen zijn we eruit. Daar hebben de mezen zelf voor gezorgd. De mezenbollen blijven hangen. Ze leveren ons iedere ochtend bij het ontbijt een educatief schouwspel waar wij als ouders nog wel eens iets van kunnen opsteken. Van bek tot bekje De jonge meesjes - pas uit het nest - krijgen immers en plein public voederlessen. Mama of papa - zo goed kennen we die mezen nu ook weer niet - toont hoe ze aan die voederbollen kunnen hangen en van tussen het net de n...

Twee boeken. Twee auteurs. Over wie we nog maar weinig lazen. Dat ligt niet alleen aan ons, maar aan de auteurs. Een boek is het eerste boek, het debuut van de auteur, de andere auteur schreef al wel meer, maar het is zijn eerste echte fictieboek. Daarvoor schreef hij al poëziebundels. Maar wat een talent bij beiden. Nieuwe namen houden altijd een belofte in, maar deze in elk geval. Lara Taveirne- De Kinderen van Calais Lara Taveirne schreef met De Kinderen van Calais een bijzonder verhaal dat behalve over jeugdvriendschap, vooral over liefde handelt. Over leven en dood en over keuzes die we al of niet kunnen maken in het leven. Ze vertelt het verhaal haast filmisch en hoewel ze nog behoorlijk jong is, verraadt het boek heel veel maturiteit. Het is totaal geen autobiografisch boek, maar ongetwijfeld heeft de auteur om de diverse personages gestalte te geven puzzelstukjes uit haar kinder- en jeugdjaren en uit haar omgeving van toen meegenomen. En hoewel het boek de dramatiek niet...

Rommelmarkten. Ze zijn er weer. En hoe? Alom tegenwoordig. Kleurrijk maar zelden stofvrij. Niet dat we ervaren rommeltoeristen zijn, maar het lijkt wel alsof er een soort van oer-rommel bestaat die jaar in jaar uit van het ene standje naar het andere reist. We verdenken er de standhouders van dat ze mekaars spullen kopen en weer verkopen en dat ze zich 'bezondigen' aan een vorm van 'inteelt' waarvan ze zich zelf niet bewust zijn. Maar misschien zien we dat verkeerd en zijn het toch net weer andere kandelaars, onze lieve vrouwen en heilige harten, whiskeyglazen en Tiny-boeken die op de stoep liggen gestald. Alternatief voor afvalbakkenpark Een beetje verkoop maakt al een rit naar het afvalbakkenpark overbodig en dat is meegenomen. Want zo'n afvalbakkenparkvisite kan op vandaag geld kosten. Ze hebben ons leren selecteren en als beloning voor onze ijver mogen we nu ook nog eens betalen. Zo gaat dat met beleidsmensen die hun bevolking niet rechtstreeks durven zeggen...