Kantlijnnotities

Al meer dan eens is het tegengevallen. Omdat je geen keuzes kan maken, sleur  je er zoveel mogelijk mee om dan achteraf vast te stellen dat er nagenoeg niets mee is gebeurd. Boeken kiezen om op reis te gaan. Bij het kiezen van die boeken hou je er natuurlijk geen rekening mee dat je eigenlijk niet op reis gaat om te lezen. De tijd is beperkt, er valt vooral veel te bezoeken, te zien en vervolgens, van al dat stappen en zwerven, te rusten. Maar voor de uitstap naar New York heeft het lot mij een handje toegestoken. Net voor de afreis verschijnt bij Uitgeverij Karaat 'Een dag in mei' van F; Scott Fitzgerald. Een novelle die zich afspeelt op 1 mei 1919. 94 jaar geleden dus, uitgerekend in de stad die we straks bezoeken. Een meenemertje. Het boek is net opnieuw vertaald, in de bioscoop draait net zijn Great Gatsby...

Het is niet voor niets geweest. 6 nieuwe nestkasten opgehangen in het barre voorjaar en zeker één ervan is gekraakt. Door een mezenkoppel. Aan de voederplank van de winter was het al duidelijk: aan kool- en andere mezen geen gebrek in de tuin. Zeker een koolmeeskoppel heeft een nestkast veroverd, een ander houdt zich schuil, vermoed ik, in het klimpopgewas dat zich langs een berk omhoog slingerde. Invlieggat Maar die nestkastmees dus... als je voorbij de plataan loopt waaraan het kastje is bevestigd, laat het tjilp-kabaal van de jongen duidelijk horen dat het gezelschap met brio het lidmaatschap van de bond van grote en jonge gezinnen haalt. Het fourageren gebeurt razendsnel: moeder- of vadermees vliegen ontelbare keren af en aan. En als ze wat te lang op zich laten wachten, komt een van de jongen door het invlieggat piepen. Takkengedoe Zaterdag hinderde een van de lindetakken het 'observeren' van de nestkast vanuit de huiskamer. Hoewel we veel sympathie en eerbie...

Zondagochtend. Op weg naar de bakker. Net niet voor dag en dauw, maar toch al om 7 uur. Om de zondagse klantenrij zoals eertijds in de Oostblokwinkels te vermijden. Er is intussen wel meer wat wij van het ooit vermaledijde Oostblok hebben overgenomen, maar dat is voor een andere keer. Op weg dus naar de bakker merk ik in de centrumstraat van het naburige dorp - toevallig hebben ze het lekkerste brood op zondag niet in een bakkerij bij ons naast de deur, maar wel op 5 km hier vandaan - een wegafsluiting met daarachter mensen die druk in de weer zijn om kraampjes op te zetten. Met niets anders dan rommel. Wat bezielt mensen om  op een zondagochtend, voor dag en dauw, met rommel uit te pakken? Meestal dan nog spullen die - zo ze nog enige gracieusheid hebben - hoogstens een beetje fraai gedijen onder het deemsterend licht van een avondzon. Terwijl uitgerekend een harde, niets ontziende ochtendzon het patina van jaren ver erbarmeloos wegblikkert... Maar ze hebben geluk, van...

Het is me pas gisteren opgevallen. Toen het muziekkorps - zie eerder bericht - hier vlak voor de wegel naar ons huis een serenade gaf aan café De Meiboom. Behalve die eeuwenoude, maar intussen alweer wat frisse kroeg, hier vlak voor, wijst er, wat mij betreft,  nog veel meer in de richting van mei. Niet dat we daarvan wakker liggen, maar toch... ineens ontdekte ik dat er wel veel mei met mij te maken heeft. Ik spendeer dagelijks ook nogal wat tijd in de... Meiboomlaan in Roeselare én ik verjaar in mei. Drie keer mei met mij dus. Maar er is natuurlijk meer. Het was een bijzonder mooie meimaand toen ik, intussen 33 jaar geleden, de moeder van mijn kinderen van nabij leerde kennen. Bovendien vond ik mei sowieso al de mooiste van alle maanden. Frivool gefladder Waaraan dat ligt? Geef toe, als het al eens mooi weer is, dan is dat doorgaans op zijn  mooist in mei. Het groen is fris, de bloemen kleuren geurig - de seringen bloeien bijvoorbeeld en dat doen ze als gee...

Geplukt uit het interview met Juli Zeh in De Standaard der Letteren van van de week, waar de Duitse auteur Robert Musil citeert: "Duizenden wegen leiden naar kennis maar geen daarvan leidt terug"

Het heeft iets van een anachronisme. Een muziekkorps op stap op straat. Niet om een stoet te begeleiden, niet om een of andere inwoner te huldigen of een andere feestende vereniging te begeleiden. Nee, het muziekkorps van Winkel was vanmiddag op stap om zichzelf en de collega's uit het Duitse Warburg te laten zien en vooral te laten horen. En dan is een muziekkorps op zijn best. We zien wel eens een harmonie of fanfare op televisie voorbijstappen en dan neemt de cameraman doorgaans een schriel mannetje in beeld dat al wat slijtage laat zien van het onwezenlijk torsen van zo'n bastuba. Of hij neemt een close up van schuivende voeten die het marstempo zoek raakten of - dat is ook zo'n clichébeeld - de dwangmatig kauwgumknabbelende grosse caisse-man... Homogene harmonie Niets daarvan vanmiddag. Dat zag je niet alleen, je hoorde het ook. Wij hebben hier in het dorp het geluk - ook al kunnen we er op straat niet zo vaak van proeven - dat we een muziekvereniging in huis he...