Kantlijnnotities

I ntussen liet schepen Dessein weten dat het gemeentebestuur een aparte plaats reserveert voor onze oud-strijders. Ze verdwijnen dus niet voorgoed. We zijn het gemeentebestuur daarvoor dankbaar. H et graf van mijn grootvader wordt binnen afzienbare tijd ontruimd. Dat laat het gemeentebestuur weten. Het volgt de Vlaamse regelgeving over begraafplaatsen. We kunnen een verlenging van de concessie aanvragen. Maar voorlopig strekt de eeuwige rust die we onze grootvader in 1970 gunden niet verder dan een halve eeuw. Wrang gevoel Nu we hier aan de grafsteen staan, voelt de aangekondigde ontruiming wrang. Want over amper tien dagen nadat we misschien voor de laatste keer hier aan het graf van onze grootvader stonde n, zullen de mensen die hem laten ontgraven, hem huldigen aan dat andere monument. Mijn grootvader was namelijk een strijder in de Eerste Wereldoorlog. Bijna vier jaar stond hij in de modder van de loopgraven in de buurt van Diksmuide. En daarna, na die oorlog, was hij dus voo...

In mijn mailbox vond ik vanochtend een post met een link naar een bericht op een Australische nieuwssite. Het bericht ging over ons land. Een verdeeld land dat onderuit gaat in zijn strijd tegen het coronavirus, las ik. Hoewel Vlamingen en Walen met het virus een gemeenschappelijke vijand hebben, slagen ze niet in een gezamenlijke aanpak, las ik. Met rampzalig gevolg. Te sensationeel? De Australische journalist schreef wat wij dachten maar toch, het komt hard aan. Het gaat over ons en het is zoals het thuis ging: wij mochten van onszelf zeuren over onze ouders en ze ouderwets of koppig of simpelweg dom vinden, een buitenstaander die het zou overwegen om nog maar één van die verwijten uit te spreken, plakten we met één vuistslag plat tegen de muur. Een beetje te sensationeel geschreven, vind je niet, vroeg mijn zoon. Hij had mij de link gemaild. Hij woont en werkt in Sydney, Australië. Niet in de schoenen van nationalisten Misschien is het helemaal niet sensationeel, antwoor...