Kantlijnnotities

Het was wennen. Hij was er niet vandaag. Niet vanmorgen, niet vanmiddag en vanavond al zeker niet. De voorbije dagen, weken, ja zelfs maanden, was hij er wel. Vrijwel altijd. Hij liep eens voor, dan weer naast me, vaak ook achter me. We waren doorgaans eensgezind, als we vooruit wilden, volgde hij. Hij wees ook wel eens de weg en dan volgde ik zonder aarzelen. Een enkele keer vreesde ik dat hij het zou opgeven. Vooral als hij tegen een boom aanliep , of rakelings langs een paal scheerde. Of - en dat vond ik dan wel grappig, hij misschien ook wel, maar dat liet hij nooit zien. Zijn mimiek was zachtjes uitgedrukt nogal expressieloos - hij botste vlakaf tegen een muur. Ik pestte hem daar wel eens mee. Maar het bracht hem nooit van de wijs, hij liep dan gewoon langs de muur, op de muur, over de muur. Het putte hem maar zelden uit. Maar vandaag was hij er niet. In de verste verte niet. En ook al zei hij nooit iets, ik miste hem vandaag. Zo'n compagnon de route, letterlijk, maakt...

Herfst Het zit in het kraken van een noot In het ritselend vallen en vervolgens in het doffe ploffen op gras van een bolster met twee en een halve kastanje  Het groeit in de naar vergankelijkheid hunkerende inktzwammen die uit de krochten van maanloze nachten komen gekropen Het zit in het hout dat spokt van hongerige wormen die geduldig gangen knagen in de ringen van de verlopen tijd Het schijnt in het blinde licht dat tast zonder aan te raken Het spookt in het vuur dat moeders binnenskamers poken Het hangt in de ademnevel van verzonken weiden en van leeg gehaalde akkers die zich in hun overbodigheid strekken Het is zeggen wij dan  herfst als we ons weer eens de geur herinneren van bossen waar we nooit eerder kwamen en de verre echo’s horen van bronstige hoornblazers die onzichtbaar blijven Herfst is het  als een ingetogen stilte eindelijk de bedwelmende uitgelatenheid van de zomer zwijgend overstemt