Kantlijnnotities

Dat we ons in goed gezelschap bevinden, zeggen ze. En ze noemen ze op.  Schoon gezelschap ook, denk ik. Ze zeggen zoveel, vandaag, over zestig. Ze zeggen dat zestig het nieuwe vijftig is. Maar met wat ongemakken. Lichte ongemakken, voegen ze eraan toe, omdat ze vriendelijk willen zijn en op vandaag helemaal niet onheilspellend willen klinken. Ik geloof hen. En dat ongemak nemen we erbij. Het hoort bij het leven, denk ik. Een leven zonder ongemak is een vlak leven. KERMIS Ze zeggen dat als het leven een kermis is, dat je er als zestiger nog altijd graag bij bent. Ge zult staan kijken, zeggen ze, en genieten. Meer dan voorheen. Omdat ge niet per se nog op die boksauto's wilt. Dat is het verschil met vijftig, zeggen ze. Dan wou je er nog op, hoe potsierlijk dat ook was, toen. Nu weet ge beter. Maar het leven is helemaal geen kermis, denk ik, maar ik zwijg. Vandaag luister ik. Naar wat ze zeggen en ze zeggen veel. Over zestig bijvoorbeeld, zwijgen ze niet. DRIJFZAND En, zeggen ...

Zullen we groeten? Hand even los van het stuur en omhoog? Ik twijfel. Effen wachten. Gaat hij opzij? Of kies ik de berm? We stellen het beiden een fractie van een minuut, neen, van een seconde uit. Ik ga opzij. Er is wat ruimte in de berm. Hij houdt niet in, passeert rakelings. Het is een zij. Ze kijkt recht voor zich uit. Geen hoofdknikje. Geen hand. Geen groet. Ik vloek binnensmonds. Is er echt geen etiquette meer, hoor ik me hardop vragen. Niemand antwoordt. Er is ook niemand. Het smalle asfaltje ligt vrij voor me. OMGELEID Werken aan een uitvalsweg in het dorp. Voor maanden. We worden via smalle, landelijke asfaltweggetjes omgeleid. Op een er van is er doorgaand verkeer langs beide kanten en dat maakt dat het 'schranken' van wagens wel eens rakelings gebeurt. Soms wachten we bij een uitsprongetje tot de tegenligger voorbij is gereden. Vaak volgt een groet. Hand in de lucht. Hoofdknikje. Een bescheiden, gemeend dankjewel. Van mannen op leeftijd, van jonge braniekopp...

Ons moeder is niet de grootste fan van Moederdag. Dat vonden wij als kind niet fijn, herinner ik mij. We vonden het zelfs lastig. Het werkje dat we op school maakten, mislukte ook altijd. Het werd zelden, of beter, nooit door de meester als voorbeeld geshowd aan de andere kinderen. Het gepruts was al van ver te zien. Maar dat was niet de reden waarom ons moeder elk jaar opnieuw onze lofzang op haar moederschap eerder zuinig dan uitbundig in ontvangst nam.  Elke dag Moederdag? “Leuk,” zei ze, “maar nog leuker zou zijn als je van elke dag een beetje Moederdag zou maken.” Ze had gelijk, natuurlijk. Maar eenvoudig was dat niet. De maandag erop wou dat nog wel lukken – “Oké, moeder, we helpen bij de vaat..” maar   op dinsdag durfden we dat al vergeten en op woensdag haalden we alweer kattenkwaad uit en op donderdag enz. Ze heeft gelijk, ons moeder, maar niet helemaal. Vinden we nu. Er zijn dagen – zoals feestdagen – waren toeters en bellen bij horen. Maar elke dag ...

Nachten zwijgen zelden. Dat waren we vergeten. Maar zodra we met open vensters slapen en we niet langer doof op onze slaap wachten, spreekt de nacht weer. In een andere taal dan die van de dag. Niet alles van wat de nacht kwijt wil, begrijp ik.Veel van de nachtgeluiden is vaag en onbestemd, de nacht spreekt beneveld, in raadsels. en slechts een enkele keer duidelijker en nadrukkelijker dan de dag. op zo'n moment voelen we ons gelijk een helderhorende blinde. HAANTJESGEDRAG Vannacht, in het holst van de nacht, was er een verre haan die dacht dat hij het licht had gezien. Een nog verdere haan kraaide hem na, maar had al na een keer of twee door dat het hopeloos te vroeg was voor zo'n haantjesgedrag. Waarop de eerste haan het ook voor bekeken hield. Een les in haantjesgedrag om mee te nemen naar de dag: hanen blijven alleen kraaien als ze worden nagekraaid. VELDFABRIEK De wind waait uit het westen en voert een constant gegons van tractoren aan. Het is een log, zwaar gegon...