Kantlijnnotities

We hebben extra voer aangevoerd. De plank ligt vol, de vetbolhangnetjs puilen uit, de poezen beseffen nog niet dat ze van het weekend huisarrest hebben. De verrekijker staat binnen handbereik. Het grote raam is schoongemaakt. Kortom, we zijn klaar voor het Grote Vogel-Tel-Weekend van Natuurpunt. Een halfuurtje vogels tellen, luidt de boodschap. Een klein klusje dat zo geklaard is.  Een vogel- hub Er komen veel vogels langs, weten we. De tuin lijkt op een vogel-hub: ze strijken neer, pikken een pit of een graantje mee,  en zijn zo weer weg, de struiken en bomen in. Er landt van alles : spechten- bont en groen, mezen, merels, vinken, sijsjes, kepen, een eksterkoppel, kraaien. Tiens, de sperwer is al een hele tijd niet meer voorbij geschoren en ook de Vlaamse gaai laat zich niet meer zien. En duiven. Bosduiven en tortels, massa's. Af en toe ook een bende spreeuwen en - maar nooit dichtbij - een lijster. En het winterkoninkje en de roodborst, die zijn er vrijwel altijd, dat...

- Er hangt vuur in de lucht, zei de grootmoeder. Dat deugt niet. - Precies gelijk in '40, zei de oom. - Dan kleurden avonden ook in bloed en vuur, zei de grootmoeder. En het zijn weer rare tijden. - De Rus maakt vreemde bokkesprongen en de Amerikaan wordt nerveus, zei de oom. GESPANNEN Ik luisterde gespannen. Keek door het raam en zag hoe de hemel leek te branden. - Geen twee zonder drie, zei de grootmoeder. Dat begreep ik niet. Geen twee wat? De Rus, de Amerikaan en wie nog? Wij? Of gaat het over oorlogen. Stond ons de Derde te wachten? Ik ging dicht bij de radio zitten die avond om het Nieuws te horen. Er was oorlog in Vietnam en elke dag hadden ze het erover. Ook als er geen vuur of bloed te zien was in de lucht. PASSIE En kijk, een halve eeuw later kleurt de hemel net zo geel van vlammen en rood van bloed. En we prijzen ons gelukkig dat we onze kinderen bij dat soort avondlijk schouwspel eerder over passie dan over oorlog mogen vertellen.

We zullen het maar meteen zeggen: in de keuken zijn wij een kluns. Bij het bereiden van gerechten leveren wij zelden of nooit een toegevoegde waarde, om het met een populaire economische term uit te drukken. We worden er hoogstens getolereerd om de tafel te dekken en af te ruimen - logistieke ondersteuning, bij wijze van spreken - en om tussen die 2 karweien door de met zorg en toewijding bereide spijzen tot ons te nemen. Kortom, wij zijn het soort man voor wie jonge, eigentijdse vrouwen zonder pardon de neus ophalen. Het is niet dat we daarvan wakker liggen, integendeel, dat geeft ons zelfs een comfortabele vorm van gemoedsrust. Maar daarover gaat het nu niet. We willen het hebben over die ene keer in het jaar  - hoogstens twee keer,  dat wij wel van nut zijn in de keuken. En dat is bij het prepareren van... hutsepot. Het hutsepotgeheim De hutsepot die Onze Geliefde klaarmaakt, is - en daarover voeren wij nooit discussie - de beste van uren in het rond. Die van ons moe...

En toen kwamen we na 3 weken Australië weer thuis en voelde het kil. Het was ook koud, kouder dan aan het andere eind van de wereld waar we van de zomer hadden mogen proeven. Maar van die koude, dat wisten we, daarop hadden we ons voorbereid. Maar die kilte, die kwam van elders. Die kwam uit de radio waar we ineens weer luiden als Filip Dewinter hoorden orakelen over identiteit en het bewaken en bewaren ervan. SMELTKROES We hadden net oudejaarsavond gevierd, buiten, op straat. Met de hemdsmouwen opgestroopt. Tussen 400.000 andere mensen. Australiërs uiteraard, maar misschien zelfs nog meer Aziaten, Amerikanen ook, in mindere mate maar toch een niet te onderschatten aantal Europeanen, van wie er nogal wat, luidens hun taal, uit Italië bleken te komen. En wij dus, twee Vlamingen, twee Belgen, twee Europeanen én Europeeërs. En allemaal - met uitzondering van de Amerikanen en Aussies - spraken mekaar in het reis-Engels met een kruidenmix aan accenten. En niemand, geen Aziaat, geen ...