Kantlijnnotities

In Izegem spreken we Nederlands op school. Voor wie er mocht aan twijfelen, het staat op FB. En het is een Izegemse schepen die het meedeelt. En dan? Ik wil wel eens luisteren, op die speelplaats. Er zal weinig Nederlands te sprokkelen vallen, denk ik. En al evenmin puur West-Vlaams. Of moeten we Izegems zeggen? Vlaams zal het zijn, gekuist Vlaams. Skoon Vlaams, gelijk dat we zeggen . Overigens - en dit geheel terzijde, maar we willen het hier toch wel effen kwijt - dat Nederlands van de Nederlanders is ook al lang niet meer wat het ooit was. We begrijpen het haast niet meer. Vooral het gesproken Nederlands. Schrijvende Nederlanders, met hen valt nog te praten. Maar zodra ze spreken, willen we ze liever lezen.  MOEDERTAAL Maar daar gaat het niet over. Het ging over het gebruik van de moedertaal op school, op de speelplaats en in de klas. Daar was de voorbije dagen heel wat om te doen. Kinderen zouden zich beter voelen als ze zich af en toe in hun moedertaal mogen uitdrukken....

- De zomer komt er aan, zei hij, daar, aan de andere kant van de wereld. We hadden hier net het zomers bankstel naar binnen gebracht. Het stel past precies in de huisbib. - Buiten wordt hier binnen , zei ik hem, over het net. De dagen van introversie komen er aan. Donkere dagen. We keren onze blik naar binnen. - Ach, whatsappte  mijn zoon - terwijl dacht ik: komt dat nu dwars doorheen de aardbol of gaan zijn woorden erom heen? - ach, zei hij dus,  het is maar wat je er zelf van maakt. Hij had net ontbeten, op het terras van zijn flat, met zicht op zee. Een rustige zee, zo te zien. - 30 graden wordt het hier, zei hij nog, terwijl hij mij liet meekijken over de zee. Een stuk van de Indische Oceaan, leerde ik intussen, terwijl ik eerder had gegokt op de Stille Oceaan. Het is wat je er zelf van maakt, had hij gezegd en ik wist niet meteen of ik hem gelijk of ongelijk moest geven. Dat heb je, met volwassen kinderen, vaker dan voorheen.  Breed palet Ik keek naar buite...