Kantlijnnotities

De voorbije dagen raakten wij ervan overtuigd dat de trein er meer dan vroeger is voor mensen die het spoor bijster zijn. We weten wel, met de trein reizen is vrijwel altijd een 'beetje' een avontuur. Als de spoorwegen daar al niet zelf voor zorgen, dan zijn er vaak wel passagiers die de reis een avontuurlijk karakter geven. Puur gekakel Neem nu een laatavondtrein van het weekend die vanuit Antwerpen richting West-Vlaanderen denderde. In een van de wagons hoorden we ineens gekakel. Niet het doordeweekse geroddel van verveelde pendelaars of het uitgelaten geratel van winkeltoeristen en al evenmin het puistig geleuter van nachtzieke studenten. Nee, het was puur, natuurlijk, echt gekakel, van het soort dat uitsluitend afkomstig kon zijn van... een kip. Eerst dachten we dat we Tom Lanoye zouden ontmoeten, op terugweg van een promotour voor zijn jongste boek Zuivering , met behalve zijn boek ook de haan bij zich die hij in het boek opvoert. Maar hanen kraaien, ze kakelen nie...

Het land is kaal,  verlost van vrucht en last, bestand tegen storm en regen, tegen vorst en hagel, het ligt leeg, het land wacht, net zo lang tot licht weer de donkere dagen naar het hart van de nacht bant

De gedachte eraan  heeft ons 's avonds nog nooit tegengehouden. Het zou een kwestie van lef, van overmoed, van arrogantie kunnen zijn, natuurlijk. Maar nader beschouwd, overschot aan lef hebben wij doorgaans niet, aan overmoed durven we ons al eens een enkele keer bezondigen en over arrogantie laten we het oordeel aan anderen over. Maar de wetenschap dat het gros van de mensen om het leven komt - of om het neutraler uit te drukken - sterft in bed , heeft ons nog nooit verhinderd om er 's avonds vrij complexloos in te duiken om er binnen de kortste keren weg te zinken in een diepe, soms heel diepe slaap. En het gebeurt maar zelden dat we 's ochtends onszelf verrassen met het feit dat we net wakker werden. GEVAARLIJK En toch... het blijft een bijzonder gevaarlijke plek, dat bed, als we de cijfers mogen geloven: 97  procent van de mensen gaat dus wel dood in bed. Het is de kunst om er niet wakker van te liggen, want, naar verluidt, vergroot nog eens de anders toch al bi...

Het was tweemaal niets, eigenlijk. Twee keer twee rondes liepen ze. Er kwam al eens een paard met sulky in een gracht terecht, er gingen er ook wel eens tegen de vlakte. Tot dagen na de koers konden wij dan tussen de ribbeltjes van het straatbeton stukjes gedroogde paardenhuid lospeuteren. Net zoals we in de bochten, waar het beton in asfalt overging, de lange witte strepen telden die de hoefijzers van een uitglijdend paard erop hadden achtergelaten. Het spectaculairst waren de strepen die over de hele lengte breder uit mekaar liepen: dat was het soort van litteken dat niet alleen een spectaculaire, maar zeker ook bijzonder pijnlijke val van een paard verried. Als het niet al te veel had geregend na de koers, konden wij het verloop ervan tot een week na de koers lezen op het asfalt. We waren experts op dat vlak. Unieke experts, aangezien de koers - zo'n paardenwedren op de openbare weg - uniek was. GROTEMANSKLAP Bovendien kregen we vrij op school. Op de lagere school was dat e...