Kantlijnnotities

Eerst verbijstering, later woede. Dat is wat wij in de loop van dinsdag in ons voelden opborrelen. Woede. Vertwijfeling. Verbijstering. Het is - en wij zullen geen uitzondering zijn - de hele dag blijven kolken. In ons hoofd, in ons lijf. En dat heeft uiteraard alles te maken met het verschrikkelijke lijden en de niet te peilen pijn die zulke aanslagen veroorzaken. Maar het heeft ook te maken met de plaats. De vertrekhal in Zaventem. Iedereen - van Koolkerke tot Helkijn en van Adinkerke tot Schuiferskapelle - is er ooit geweest, om zelf op reis te vertrekken of om er familie en kennissen naar heen te brengen. IN DE HEL VAN HET GEWELD Iedereen is vertrouwd met de plaats, met de incheckbalies, met de koffiebar, de krantenkiosk... We kunnen het ons heel precies voorstellen hoe het inchecken er op een dinsdagochtend met de typische nerveusheid van zo'n reisvertrek verliep. Nog net niet zorgeloos, nog net niet helemaal ontspannen - de ticketcontrole volgt nog, de pascont...

Historisch bezoek VS-preisdent aan Cuba Of mensen beschikken over minder geheugen dan we verwachten of ze gebruiken het selectiever dan ooit. Op het VRT-journaal zagen wij daarnet hoe het Plein van de Revolutie er behoorlijk leeg uitzag, terwijl VS-president Obamaer een krans neerlegde. Opvallend weinig Cubanen, zei André Vermeulen en hij vond dat vrij verrassend. Dat gaf aan dat het bezoek in mineur verliep. Dat willen we best aannemen. Een natie die ruim een halve eeuw de deur op slot houdt voor de eilandengroep, maar wel zijn gevaarlijkste gevangenen daar stationeert...dat en nog zo veel meer werkt uiteraard het enthousiasme voor het historische bezoek niet in de hand. ROLLUIKEN NAAR BENEDEN Veel volk stond erin Waregem niet te kijken voor Obama Maar... nog niet zo heel lang geleden hebben wij het bezoek van de VS-president aan onze provincie meegemaakt. In Waregem. De mensen die in de omgeving van de Amerikaanse oorlogsbegraafplaats woonden hadden er het bevel gekregen ...

Taxi Luis. Dat stond op zijn houten kruiwagen. We waren aan het wandelen in Trinidad in Cuba. We lazen het opschrift op de kruiwagen hardop en de man knikte. Hij had ons horen babbelen en vroeg - in het Spaans - of we Duitsers waren. "Belgen", zei de Vrouw.  LIMBOERG "Nederlands- of Franssprekend", vroeg de ranke zeventiger verder. "We zijn Vlamingen", antwoordde de Vrouw. Zij spreekt Spaans, wijzelf niet. "En van welke streek", vroeg de man verder. Omdat we vermoedden dat Kortrijk en Roeselare niet meteen tot de parate aardrijkskundige kennis van een bejaarde Cubaan behoren, zeiden we dat we uit de omgeving van Brugge afkomstig waren. "West-Vlaanderen dus," zei de man. Onze verbazing was niet gering. En dat merkte de Cubaan. "Er zijn er vijf, provincies in Vlaanderen", zei hij en hij somde ze in één ruk op. Alleen bij Limburg aarzelde hij wat, het werd Limboerg. En hij ging nog verder. Brabant ligt wat moeilijk wist h...

Haar boeken zijn alomtegenwoordig in de top 10's, 60's en 100's. De auteur gedraagt zich niet mensenschuw, respecteert haar lezers en haalt zelden of nooit uit naar critici of kritikasters. Ze spreekt begeesterend en schrijft bij momenten bedwelmend . Wij hebben alle drie haar boeken gelezen, ook Gij nu , haar laatste, dat vorige maand verscheen. In Vlaamse kranten halen de recensenten haar over de sloot, maar de hakken zijn wel nat. De sterretjes - daar heeft zij, nog voor haar eerste boek uitkwam, ooit - beleefd weliswaar - in een column tegen gefulmineerd toen haar krant ook dat soort quoteringen invoerde.Wij vonden toen dat ze ongelijk had, maar zijn intussen geneigd haar te volgen. SCHARE LEZERS Van de week lazen we in een bespreking van Gij nu dat zij wel eens de Marc de Bel van de volwassenenliteratuur zou kunnen zijn. Tja, slaat dat op haar succes? Slaat dat op de almaar groeiende schare lezers, zoals Marc de Bel die heeft weten te verzamelen? Het klonk ander...