Kantlijnnotities

In het hart van de nacht Het ijzig zwijgen van de nacht breekt als de telefoon scherp sch e lt. Een stem, helder, gehaast. B lauwe flitsen glijd en geluidloos over de zwarte spiegel van de straat  uit beeld Er is licht in het huis dat anders,  zo in het hart van de nacht  – de op een na laatste nacht van het jaar -  zwart in duisternis op l icht wacht. Een straaltje bloed loopt langs het achterhoofd, de rechterarm ligt op de koude vloer gekneld onder zijn zij in de ogen een zachte blik, die fluisterend spreekt   - ‘zie mij hier nu liggen’ - z ijn bleke lippen bewegen mompelend “Ik ben uit het bed gegleden…” Met zijn drieën, met zijn tweeën  helpen we hem in bed. Buiten, zeg ik, buiten is het ook gevaarlijk glad.  Ik zie een glimlach, maar twijfel naderhand  aan wat ik zag als ik merk hoe blauw de pijn kleurt op zijn gezwollen voet, op zijn broze arm, op mijn ...

Op amper twee uur televisietijd zagen en hoorden wij vanavond een flard van Blondie (Denis, Denis), drie grijze knarren (Boudewijn de Groot, Henny Vrienten, George Kooymans), een schetsje uit Nicole en Hugo’s winterrevue en ergens in een overzicht kwamen Bowie, Prince en George Michael nog eens langs. We hielden de deur op een kier voor Agnetha en Frieda, juist van Abba, maar die hadden vanavond andere plannen. Toon Hermans daarentegen sprong de voorbije week haast elke dag eens binnen… SOUVENIRS ZAT We hoeven de souvenirs uit onze jeugd niet te bewaren, dat doen anderen kennelijk nog fanatieker dan wij dat van plan waren.   De jaren zeventig liggen zo voor het grijpen: niet alleen in de muziekwinkel, ook in boetieks en interieurzaken, soms zelfs in het straatbeeld. Onze jeugd blijft zo dichtbij dat wij ons afvroegen, zo voor het scherm en voor de jaarwende, waar blijft dé jeugd? Zullen die jongere generaties, waar zij het voor zeggen hebben, ook volgend jaar met deze...

In feestzaal De Kring. Zo luidde het opschrift op de affiches steevast. Voor het winterconcert van onze harmonie, voor een spektakelavond van de KSA, voor de boekenverkoop of voor het optreden van Miel Cools dat onze Davidsfonds-afdeling organiseerde...  Bijna een halve eeuw geleden was dat. Vandaag liepen we er nog eens binnen. Niet meer in De Kring, maar in het uitvaartcentrum. We namen er afscheid van de grootmoeder van onze kinderen. Een stemmige, persoonlijke en intense bijeenkomst was het. BEVREEMDEND VERLEDEN Maar vreemd ook, bevreemdend. Want het was ook de plek waar we voor het eerst Urbanus hebben meegemaakt, we hebben er jarenlang vlak voor en na de winter op het podium gestaan met onze harmonie voor het jaarlijkse concert, we hebben er met de jeugdbeweging ‘bonte avonden’ in het honderd zien lopen, we zagen er de acteurs van onze toneelvereniging met grote gebaren de kritiek weerleggen van al te preutse heerschappen, we hebben er in al onze jeugdige overmoe...

Onze gemeentelijke kerststal in de jaren zestig: een manshoge wastrommel op een voet. Ze had de schijn van inox, maar misschien was het gewoon goedkoop plaatijzer. Rond dus. Aan de buitenkant blauw. En binnen, onder enkele tl-lampen drie witte figuren, een soort van smalle, aaneengeklitte piramides: twee grote en in het midden een kleine. Wie van de twee grote nu precies Maria was, daar hadden we het raden naar. De kleinste onder de grote, misschien? Over het kindeke was geen twijfel: dat lag - stond eigenlijk - in het midden. Ze leken alle drie van isomo, dat was toen - we zijn in de jaren zestig -  iets nieuws waarvan we vooral wisten dat het vreselijk kon piepen als we daarmee over een raam wreven. Piepschuim dus. Maar daar leek het alleen maar op. Vermoedelijk waren ze uit een zwaardere materie opgetrokken, want de trommelstal is nooit aan het rollen gegaan toen het ging waaien. MODERNISTISCH OF ZOIETS Niemand moest die stal. We vonden het alweer typisch voor ons dorp: het ...

2017 Een zaterdagmiddag in december en  we staan in de achtertuin van het Streuvelshuis en zien hoe het land zich traagzaam strekt tot achter verre nevels. Het ligt voor ons, dat land, zoals een nieuw jaar, Hebben wij contouren van dat land al getekend, vroegen wij ons af In krijt of met houtskool – vaag gedroomd en vluchtig geschetst – of hebben we ze geëtst, die contouren,  met het zuur dat ons de voorbije maanden opbrak, Hebben we ze, licht ontvlambaar als we waren, gebrandmerkt? Het is een land, dat jaar dat voor ons ligt, een land, laten we hopen, dat ons verwacht