Kantlijnnotities

We hebben het voor het kiezen op Vaderdag: de rol van vader of die van zoon?  Voor de vuist weg gedacht: een vaderrol kan je spelen, die van zoon niet, dat ben je. Maar is dat ook zo? De zalige schizofrenie van een Vaderdag. SANDWICH Het ligt intussen al een tijd achter ons, maar nooit werden wij duidelijker op het sandwich-karakter van onze generatie gewezen als die keer bij een notaris. Zoals het wel eens vaker gebeurt bij 'administratieve klussen' hadden wij  de eerbiedwaardige man verkeerd begrepen en gingen we er van uit dat een notaris betalen per overschrijving kon. Niet dus, zo bleek. Dat hij er geen punt van maakte, hadden wij te danken, zo zei hij, aan het feit dat hij zowel onze vader als onze zoon kende.Wij vielen er tussenuit. De man had gelijk: wij kenden hem niet, hij ons wel, zij het onrechtstreeks en dus - zo liet hij onmiskenbaar verstaan - zijn vertrouwen hadden we niet aan onszelf te danken. We hadden meteen zin om op te stappen, maar pragmatisme en rela...

"Ik ben een cultuurbarbaar. Ik heb er niets van gesnapt. En vlas? Hoeveel hebben we er gezien? Weinig. Heel weinig. Veel te weinig."  Het oordeel viel snel, nog voor de aftiteling van de film. Een man op leeftijd met een vlasverleden, was het. Hij zat achter mij in de Budascoop en vond ook al de inleiding van Luc Devoldere veel te lang. "Tien minuten, langer hoeft dat niet te duren..." Filmisch gedicht over De Leie De kleine zaal 3 van de Budascoop zat vol. Met veel eertijds vlassersvolk. Voor de première van Beyond the Golden River van Kevin D'Heedene. Een poëtische film, een filmisch gedicht over de Leie, over het vlas én naar het werk van Stijn Streuvels, meer bepaald de magisch-realistische novelle Het Leven en de Dood in den Ast. We volgen inleider en Ons Erfdeel-hoofdredacteur graag waar hij zei dat het ongetwijfeld het beste werk van Streuvels was. De filmmaker heeft met dit poëtisch filmdocument in elk geval bewezen dat de novelle van Streuvels tij...

De notities aan de achterzijde laten er geen twijfel over: de foto is in 1942 genomen. "Gephotofeerd in 't jaar 1942. Meester: J. Noterdaeme en daaronder - intussen bijna onleesbaar - de namen van de leerlingen. MET DAS Het klaslokaal heeft zo te zien niet veel te lijden gehad onder de oorlog en de leerlingen zien er op hun paasbest uit. Het merendeel draagt zelfs een das. En het is duidelijk: ze namen hun tijd om er keurig uit te zien. De haren zijn netjes gekamd, de jasjes zijn geknoopt, de kousen opgetrokken, zelfs de schoenen blinken. LAATSTEJAARS  Het zijn de laatstejaars van de Winkelse lagere jongensschool en misschien - maar daarover kunnen we alleen maar gissen - was het de laatste foto van de klasgroep voor ze zouden uitvliegen naar het college of de vakschool. Het is in elk geval geen wintertijd. Dat durven wij afleiden uit de kachel midden in het klaslokaal: de schouwpijp ontbreekt. Van stoken kan geen sprake zijn. Eén van hen is mijn vader. De man die l...

Het zijn de proleten onder de bomen. Lucifers. Fruitkisthout. Zoals vaak met wat vanzelfsprekend nuttig is, worden ze geringschat. Ze zien er nochtans van nature en bij volle wasdom trots uit, ze toren boven de andere bomen uit, ze zijn de wijsvingers van het houtland. De Populus nigra Italica of de Italiaanse populier. EEN KOZAKKENKOOR Ruim veertig jaar geleden hebben we ze geplant. Ze waren zoals wij toen: jong, kwetsbaar en helemaal niet opvallend. Zij zijn blijven groeien, lang nadat wij er al mee hadden opgehouden. Ze werden een ijkpunt. Als we twee kilometer verderop over de autostrade reden, werden ze - tot vervelendst toe- aangewezen. "Kijk, ze wuiven alweer", zeiden we altijd. En dat deden ze: zachtjes, buigzaam wuiven. Ze konden ook zingen. Als het waaide, huisde er in hun zuilvormige, smalle kruinen een kozakkenkoor dat het lied van wind en storm kon overstemmen. ONTTOPT Eind mei, op een zaterdag hebben we ze niet geveld - dat konden we niet - maar wel...