Kantlijnnotities

We noemen het een curiosum. Want behalve er verwonderd naar kijken, hebben we er nog niet veel mee kunnen aanvangen. Het Bestand van de Nederlandse schrijver Arnon Grunberg verschijnt in februari, maar het staat inmiddels hier al op het boekenrek. Of beter: een foedraal en een boek geven de indruk dat Het Bestand hier aanwezig is. Maar dat is niet zo. Nr. 200 van 263 Het boek bevat op de titelpagina en een inleiding na alleen maar onbedrukte pagina's. Veel valt er voorlopig niet in te lezen. Het boek dat we, toegegeven na enig aandringen van de boekhandelaar zelf, als een prooi naar huis hebben gesleept, is het 200ste van 263 exemplaren die door de auteur gesigneerd zijn én die met een 'bijgeleverde sleutel' moeten worden 'onstsloten'. Spannend  Een tiental pagina's van het boek kregen een 'uitsnijding' mee, een soort van 'sleutelgat' waarin de 'sleutel' keurig is opgeborgen. Bij nader inzien is de 'sleutel' een usb-stick ...

Het zal allicht aan ons liggen, maar het beeld van zwaarbewapende agenten geeft ons niet meteen het meest veilige gevoel. Hun aanwezigheid duidt op dreigend gevaar en de 'vuurkracht' die zij torsen  - het automatische vuurwapen noemen wij vermoedelijk verkeerdelijk mitraillette - laat onze 'kracht' meteen krimpen tot ver onder nul. Homewear Toegegeven, het was in tijden zonder dreiging vaak lachwekkend hoe ze haast in 'homewear' op een misdaadscène verschenen. Het 'gezagafdwingende' uniform was wel eens zoek. Maar om de slinger nu zo ver in de andere richting te zwiepen... Zo vernamen we vandaag hoe een zwaar bewapende agent - met automatisch wapen dus en kogelvrije vest - bij een ongeval zijn collega's die de vaststellingen van het ongeval voor hun rekening namen - moest beveiligen terwijl hij intussen ook nog eens het verkeer moest regelen. Arme agent! In de kraamkliniek Nog aangrijpender moet het tafereel geweest zijn eerder van de week i...

Foto Van Giel/Beeld Tuymans De veroordeling van Tuymans voor het plegen van plagiaat had kunnen vermeden worden, lezen we hier en daar. Als de kunstschilder niet zo arrogant was geweest en de fotografe vooraf om toestemming had gevraagd. Of op zijn minst als hij zo hoffelijk was geweest om het haar te melden. Begrijpelijke reacties. Maar toch overtuigen ze ons niet. Want precies door zijn arrogantie in zijn vakmanschap is Luc Tuymans dé Tuymans wiens werk tot ver buiten de landsgrenzen wordt gewaardeerd, geprezen en gelauwerd. De controverse was in dit geval niet te mijden, ze is inherent aan Tuymans' kunstenaarschap. Een rechtbankzaak kon met andere woorden niet vermeden worden. En daarom is het ook goed dat een rechter - en niet een fotograaf of een beeldend kunstenaar - hierover een vonnis heeft geveld.  We kunnen nu alleen maar hopen dat beide partijen finaal de uitspraak van de rechter - straks in beroep dus - respecteren.

De honger is groot, het aanbod niet minder. Alleen... de beschikbare tijd is niet is niet in verhouding tot de te verwerken boeken. Het zullen korte nachten blijven. 40 boeken in 5 maanden: 8 boeken per maand of 1,5 per week. Te doen. Al is het overzicht niet volledig, vrezen we. Dimitri Verhulst zijn boekenweekgeschenk'De zomer hou je ook niet tegen' is er niet in vermeld, bijvoorbeeld en we zijn niet zeker dat we alle catalogi hebben kunnen nakijken... Maar we klagen niet. 1.       Een bijna volmaakte vriendschap, Milena Michiko Flasar, uitgeverij Cossee. Januari. 2.       Volle dagen. Fragmenten uit mijn brieven, Willem Vermandere. Lannoo. Januari. 3.       Het had erger gekund, Richard Ford,   De Bezige Bij Antwerpen. Januari. 4.       Oostende, de zomer van 1936, Mark Schaevers, Atlas. Februari. 5.       Een goed verhaal,   J.M. Coe...

En nog maar eens zien we Vlaanderen op zijn smalst. Op onze nationale zender voorlopig niets te zien over de historische mars tegen het terrorisme in Parijs. Wel de rechtstreekse uitzending van het BK Veldrijden én op Canvas - we houden het niet voor mogelijk - een voorhistorische rolkrant. U leest het goed, een rolkrant. Vlaanderen op zijn smalst Het vizier waarmee RTBf naar de wereld kijkt, is in elk geval flink wat ruimer en opener. Daar kunnen we, net zoals uiteraard in Frankrijk en in Duitsland, volgen hoe Hollande erin is geslaagd een halve wereldtop arm in arm te laten lopen voor naar schatting 1 miljoen betogers. Dit hebben we niet eerder meegemaakt. En dat maken we op onze zender ook niet mee. Jammer.  Als het erop aankomt, plooit Vlaanderen blijkbaar terug op zichzelf en laten we liever zien hoe wij vooral sterk zijn in het modderploeteren...  Ronduit beschamend, VRT! Het huis met de venster op de wereld? Misschien, maar vanmiddag waren de rolluiken naar bened...

Laat het alvast voor de veiligheidsdiensten in ons land een hele geruststelling zijn: Vlaanderen blijft massaal binnen de lijntjes. Niet het minst als het om kleuren gaat. Kleurboeken voor volwassenen zijn een hype. In de boekhandel liggen ze schaamteloos prominent op de tafels en het zou ons niet verbazen dat er her en der om de hoek intussen ook al workshops drukdoende zijn om de kleurtechniek - uiteraard louter op creatieve wijze - te verfijnen. Sommigen hebben het al over een bijna-voorbije-hype. Maar wanhopig hoeven de Vlamingen er niet van te worden. Er dient zich alweer een nieuwe aan, volledig in dezelfde lijn. We hoeven er niet van af te wijken: het gaat om het prikken. Lijntjesprikken. De meesten onder ons leerden de basistechnieken ervan al op de kleuterschool. Waarmee we niet willen zeggen dat we volop aan het verkleuteren zijn... Rode oortjes Eerst dachten we nog dat 'kleurboeken voor volwassenen'  'bol' zouden staan met tekeningen voor volwassenen - wa...

In Londen zijn we de voorbije twee jaar meer dan eens geweest. En het spreek vanzelf dat we ginds geen boekhandel voorbijliepen zonder er binnen te lopen. Maar ons eerste bezoek aan een Londense boekhandel werd overschaduwd door een droeve mare die ons uitgerekend in die boekenzaak bereikte. Het was het bericht dat de jonge West-Vlaams-Amsterdamse auteur Thomas Blondeau overleden was. De onheils-sms had ons zo van ons stuk gebracht dat, toen we de winkel verlieten, een van de winkelmeisjes ons kwam nagehold met onze rugzak die we er van de schok  hadden achtergelaten. Op nieuwjaaravond plande VTM nog eens de film Notting Hill. We kennen de film van binnen en van buiten, maar dat verhinderde ons niet om nog eens op een verkneukelende wijze te kijken. Heel even begrepen wij van onszelf niet waarom wij het nooit hadden gewaagd om een boekhandel open te houden en nog veel minder begrepen we waarom we nog nooit op Notting Hill zelf waren geweest, al die keren dat we Londen hadden bez...