Kantlijnnotities

Geen voornemens dit jaar? Toch wel. We verlaten straks die 2014-autostrade. De eerstvolgende afrit nemen we. Die snelweg-jaren mogen dan schitteren in efficiëntie en doelgerichtheid, ze brengen ons onderweg weinig bij. We hebben niet eens de tijd om te zien wat we hebben gemist. Zo snel gaat het, op zo'n snelweg. Alsof het woord er voor gemaakt is: alles is snel weg! We passeren vooral en denken doen we hoogstens nog 'en passant'... Nee, als het aan ons ligt, dan rijden we 2015 binnen via het eerste landweggetje dat zich aandient. Langer onderweg naar 2016 Waarschijnlijk niet zonder schokken en bonken en we zullen wel eens ei zo na uit een bocht slingeren of rakelings langs een gracht scheren en ongetwijfeld rijden we ons in kuilen vast, maar we komen eruit en we komen vooruit. Het deert ons zelfs niet als we al eens een omweg moeten maken: de kans op een lommerplek waar we onze dorst kunnen laven wordt alleen maar groter. Wedden dat we in zo'n jaar als een lan...

Nee, we zagen hem niet in zijn bakkerij, maar in een andere middenstandszaak, in een ander dorp dan het zijne. Vanochtend vroeg. Dat heb je wel vaker met bakkers, dat ze er vroeg bij zijn. En zeker jonge bakkers in de fleur van hun leven. Ovenvers, zeiden we bijna. Zo zag hij er ook uit. Tot hij begon te vertellen. Zuur brood Want wat de man vertelde, was allesbehalve ovenvers. Eerder overtijds. En zuur. Zoals ontbijtkoeken de day after .  Het ging - u kent het verhaal - over hoe meer ze moeten werken, die middenstanders, hoe meer ze aan De Staat - zijn ogen vloekten als hij de woorden  uitsprak - moeten overdragen. Als ze niet goed opletten, halen niet zij straks de oven leeg, maar  De Staat. En meer van dat. Nee, hij heeft zijn rekening gemaakt. Over 20 jaar vertrekt hij naar Afrika. Daar zijn de huizen nog betaalbaar, wist hij te vertellen. Voor 250.000 euro kan je er een villa met 5 slaapkamers en minstens evenveel badkamers kopen. Hier koop je er hoogstens een ri...

We hebben het gehad, met de lijstjes. De top zoveel van dit, de mooiste van dat, de vervelendste, de meest nutteloze of de zinvolste  aller tijden: het maakt ons niets meer uit. We halen er een streep door, we vegen de spons erover, tabula rasa. Maar zelfs dat is puur illusie. Het ergerlijke aan die lijstjes is dat er altijd iets van blijft hangen. Wat op zich al veronderstelt dat we de lijstjes bekijken, ze lezen en dan is het zo gebeurd. Iets of iemand laat ons niet meer los, haakt zich vast en haalt zo de drempel van het nieuwe jaar. Tabula rasa is een illusie, een droombeeld dat we ons voor ogen houden, terwijl we blind blijven voor de krassen die in de lei achterblijven, voor de rimpels in ons gezicht, voor de littekens van het sloopwerk om ons heen. Paradox Nee, we nemen ze dan toch maar mee, die lijstjes. We laten ze waaien en zien hoe de lichtste snippers het verst volgen. Want dat is ook weer zo'n paradox: wat het lichtst weegt, draagt het verst. Ga met die gedachte ...

U kent het mantra ongetwijfeld. Er is het stakingsrecht. En... zo wordt dan heel vlug eraan toegevoegd, er is het recht op werken. Wij betwisten noch het ene noch het andere. Het valt ons wel op dat het opeisen van dat recht - op staken of op werken, maakt niet uit - vrijwel altijd gepaard gaat met een zekere mate van grimmigheid en verbetenheid. Echt uit het hart komt het niet, noch dat staken noch dat werken.Vooral voor dat werken is dat jammer, want - en laat ons hopen dat het zo blijft - gaan we met zijn allen langer werken dan staken. Pro memorie Over dat 'recht op werken' moeten we hier toch een kanttekening plaatsen. Blijkbaar geldt dat recht vooral voor mensen die werk hebben. Terwijl - maar misschien zien wij de zaken te eenvoudig - vooral zij die werk zoeken, het meest aanspraak maken op dat recht. Mocht ik Rudy De Leeuw of Marc Leemans zijn, dan zou ik alle aangesloten werkzoekenden bijeenroepen en samen met hen naar de beleidsmensen trekken om hen te herinneren...

We wisten niet eens meer dat het bestond, of beter, dat het had bestaan. Een kwartelkooi. In 't West-Vlaams ook wel eens kortweg 'kwakkelmute' genoemd. Wie denkt nu nog aan kwartels? Aan kwakkels worden we geregeld herinnerd, maar aan de volgens Van Dale 'verouderde en gewestelijke' variant kwakkel voor kwartel veel minder. Kwartels Maar vandaag doorkruist het woord ineens een gesprek. "De kwakkelmute is verkocht', zei iemand me vanochtend. 'De wat is verkocht?' De kwakkelmute, het huis ginds...' Bedoeld was een villa in de buurt, daterend uit, naar we schatten, de jaren zestig. Met een rond torentje in de voorgevel. Sympathie   Leek dat nu op een kwartelkooi? Eigenlijk wel. We hebben het moeten opzoeken, want zo'n kwartelkooi zat heel ver aan de achterkant van ons geheugen. De vergelijking tussen de kooi en het huis hadden wij nog niet eerder gehoord. Waar de naam voor dat huis vandaan komt, wist men ons niet te vertellen. 'Wi...

Het is vijf na twaalf. Nee, het is - als het inderdaad zo laat is - vijf over twaalf. Maar daarover gaat het nu niet, het algemeen Nederlands gooiden we al in de voddenmand. Het gaat nu om het klimaat. Erger nog: om de klimaatverandering. Wat niet meer kan voor de klok, kan nog net voor die klimaatverandering: terugdraaien. De opwarming gaat ons veel kosten, erger nog, die opwarming gaat ons vele mensenlevens kosten. Een beetje ernst Onze regeringen munten niet uit in de strijd tegen die klimaatopwarming. In uitmunten hebben onze regering nog nooit uitgemunt. Maar daarover gaat het nu niet. Waarover dan wel? Over 11 BV's die de regeringen voor de rechter dagen. "Opdat de regeringen eindelijk zouden doen wat ze zeggen dat ze gaan doen..." luidde het op een van de journaals. Als we de actie goed begrijpen dan willen die BV's dus dat de rechterlijke macht de uitvoerende macht opdraagt om actie te ondernemen en om het beleid bij te sturen. Zonder blikken of blozen wi...